Οι άνθρωποι φαίνεται πως δεν έχουν την αποκλειστικότητα στον θρήνο για τον θάνατο αγαπημένων προσώπων τους, καθώς γερμανοί και αμερικανοί επιστήμονες, έπειτα από μελέτες και βιντεοσκόπηση χιμπατζήδων στο φυσικό περιβάλλον τους, βρήκαν νέες ισχυρές ενδείξεις ότι και οι πιο στενοί «συγγενείς» μας θρηνούν, όταν χάσουν ένα παιδί τους.
Οι ερευνητές του καταξιωμένου διεθνώς Ινστιτούτου Ψυχογλωσσολογίας Μαξ Πλανκ, υπό τη δρα Κατερίνα Κρόνιν, σε συνεργασία με αμερικανούς συναδέλφους τους, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο αμερικανικό περιοδικό για τα πρωτεύοντα “American Journal of Primatology”, σύμφωνα με τις βρετανικές «Τέλεγκραφ» και «Ντέιλι Μέιλ», διαπίστωσαν ότι οι θηλυκοί χιμπατζήδες όχι μόνο αναπτύσσουν στενές σχέσεις με τα παιδιά τους, μεταφέροντάς τα μέχρι την ηλικία των δύο ετών και φροντίζοντάς τα μέχρι τα έξι, αλλά όταν πεθαίνουν, πιθανότατα θρηνούν γι’ αυτά με τρόπους ιδιαζόντως ανθρώπινους.
Οι επιστήμονες κινηματογράφησαν, στη Ζάμπια της Αφρικής, μια μητέρα χιμπατζή που έχασε ένα 16μηνο παιδί και η οποία μετέφερε το νεκρό σώμα του για περισσότερες από 24 ώρες, πριν το εναποθέσει τρυφερά στο έδαφος. Στη συνέχεια, απομακρύνθηκε λίγο από αυτό και κατά διαστήματα επέστρεφε για να το αγγίξει και (πιθανώς) να βεβαιωθεί ότι έχει πεθάνει. Τελικά μετέφερε το νεκρό σώμα στους άλλους χιμπατζήδες που με τη σειρά τους άρχισαν να το εξετάζουν (ίσως για να έχουν κι εκείνοι μια «γνώμη»), ώσπου την επόμενη μέρα αποφάσισε να το εγκαταλείψει πια.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, «τα νέα στοιχεία παρέχουν μοναδικές ενοράσεις στο πώς οι χιμπατζήδες θρηνούν για τον θάνατο». Οι επιστήμονες αναφέρουν, πάντως, ότι ακόμα το πεδίο αυτό είναι άγνωστο, καθώς δεν μπορούν να ξέρουν με βεβαιότητα τι καταλαβαίνουν οι χιμπατζήδες για τον θάνατο, τι νιώθουν και αν ακριβώς θρηνούν.
Είναι πάντως η πρώτη φορά που έχει καταγραφεί με τόση λεπτομέρεια η αντίδραση μιας μητέρας χιμπατζή για τον θάνατο του παιδιού της. «Όταν βλέπει κανείς το βίντεο, αναγκάζεται να σταματήσει και να σκεφτεί τι άραγε μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό των άλλων πρωτευόντων» δήλωσε η Κρόνιν, η οποία πρόσθεσε ότι πιθανότατα ο θηλυκός χιμπατζής θρηνεί, χωρίς να αποκλείεται όμως ότι είναι απλώς περίεργος για το νεκρό σώμα.
Προηγούμενες μελέτες ζωολόγων είχαν επιβεβαιώσει την ύπαρξη στενού δεσμού ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί στην κοινωνία των χιμπατζήδων, καθώς οι θηλυκές μπορούν να μεταφέρουν το νεκρό σώμα για μέρες, ακόμα και εβδομάδες. Η νέα έρευνα συμπληρώνει αυτές τις γνώσεις, ενισχύοντας την υποψία των επιστημόνων ότι ο θρήνος δεν περιορίζεται στο ανθρώπινο είδος.
