Η περιοχή της Λίμνης
Λυτρωτική δύναμη του νερού και η επιβλητική παρουσία του βουνού ανταμώνουν με χίλιους δυο τρόπους στα βαθύσκιωτα μονοπάτια της βόρειας Εύβοιας. Αυτή η ιδιαίτερη πτυχή της είναι που την κάνει τόσο γοητευτική. Πολύ κοντά στην Αθήνα, αποτελεί ιδανική πρόταση για Σαββατοκύριακο. Στην περιοχή της Λίμνης, σύμφωνα με τους ερευνητές, τοποθετείται η αρχαία πόλις Ελύμνιον. Το «Νυμφικόν Ελύμνιον», κατά τον Σοφοκλή, είναι συνδεδεμένο με το πρώτο σμίξιμο του Δία και της Ηρας. Τα ρωμαϊκά και μεταβυζαντινά χρόνια ευημερούσε χάρη στη ναυτοσύνη της. Δέχτηκε όμως και επιδρομές από πειρατές και επίδοξους κατακτητές, γι’ αυτό ο οικισμός μεταφέρθηκε ψηλά, στη θέση Καστριά και Παναγιά, γύρω στο 900 μ.Χ. Η επάνοδος στην παραλία έγινε στα μέσα του 16ου αιώνα, οπότε χτίζεται η σημερινή πόλη της Λίμνης.
Τα σπίτια της είναι χτισμένα αμφιθεατρικά, σφιχτά δεμένα το ένα με το άλλο, τα περισσότερα με κεραμοσκεπές. Το νησιωτικό στοιχείο είναι έντονο παντού. Ο Δήμος Ελυμνίων ιδρύθηκε το 1836 και η αρχική ονομασία του ήταν Δήμος Αιγαίων (εξαιτίας της ταύτισης των αρχαίων Αιγών με την περιοχή). Ιδιαίτερη ανάπτυξη φαίνεται ότι γνώρισε ο τόπος τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Ο Καθεδρικός Ναός των Γενεθλίων της Θεοτόκου – «Παναγία η Λιμνιά» (1837), με το περίτεχνο τέμπλο και το μαρμάρινο καμπαναριό της (ιωνικό, αιγαιοπελαγίτικο, σμιλεμένο από Τήνιο γλύπτη), αποτελεί το θρησκευτικό μνημείο της Λίμνης και γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Δίπλα του, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου (1879).
Στην κεντρική πλατεία των Ηρώων με τους φοίνικες, η κίνηση είναι έντονη. Ο δρόμος οδηγεί στην παραλία με την εντυπωσιακή ανακατασκευασμένη Σκάλα των αρχών του αιώνα. Από εδώ σάλπαραν τα ιστιοφόρα της Λίμνης για τα μακρινά τους ταξίδια. Περπατώντας στον παραλιακό δρόμο, προς τα αριστερά, βλέπουμε τα παλιά αρχοντικά που αγναντεύουν τη θάλασσα και φτάνουμε ώς το τέρμα, όπου βρίσκεται το Ασκηταριό του Οσίου Χριστοδούλου του Πάτμιου. Μπροστά του, το Προσκοπείο (η Λέσχη Ναυτοπροσκόπων), που «παίζει» με τα κύματα. Στην περιοχή Ταμπακαριά λειτουργούσαν άλλοτε βυρσοδεψεία.
Κινούμενοι προς την αντίθετη κατεύθυνση, στην περιοχή Κατούνια, θα περάσετε από το λιμανάκι της Λίμνης και το εντυπωσιακό κτίριο του Ναυτικού Ομίλου. Λίγο πιο κάτω, τα ερειπωμένα κτίρια των εργοστασίων επεξεργασίας ρητίνης, που άλλοτε ανθούσαν. Δίπλα στα κύματα βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη (κτίσμα του 1876), που απέχει 2,5 χλμ. από τον οικισμό. Την ωραιότερη άποψη της Λίμνης την έχουμε από το εκκλησάκι του Αη Νικόλα. Ωραία θέα, όμως, απολαμβάνουμε και από την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, με τα δύο μαρμάρινα καμπαναριά, τηνιακής τεχνοτροπίας.
Ακόμα μία στάση αξίζει στο Τοπικό – Ιστορικό Αρχείο της Λίμνης (Αρχειοθήκη του Δήμου Ελυμνίων) με πολλά αρχεία-ντοκουμέντα, ενώ αξίζει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε τον Χειροτεχνικό Συνεταιρισμό Γυναικών Λίμνης.
ΤΟ ΑΞΙΟΛΟΓΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ
Για να ανακαλύψετε την ιδιαίτερη γοητεία της Λίμνης, πρέπει να περπατήσετε στις γραφικές γειτονιές της, με τα στενά δρομάκια (μπούργα, από το μπούρτζι, που σημαίνει κάστρο), που κρύβουν παλιά αρχοντικά με ολάνθιστους κήπους. Αρκετά από αυτά φέρουν παλιά οικόσημα. Και τότε ο δρόμος θα σας φέρει στο πολύ ενδιαφέρον Λαογραφικό Μουσείο Λίμνης, που στεγάζεται σε αναπαλαιωμένο αρχοντικό, προσφορά της Αικατερίνης Φλώκου γι’ αυτόν το σκοπό. Σε μια αίθουσα του κάτω ορόφου στεγάζεται η Αρχαιολογική Συλλογή Λίμνης με ρωμαϊκά μωσαϊκά, παλιά αγγεία και αρχαία νομίσματα. Εδώ βλέπετε τμήματα μωσαϊκού διάκοσμου που βρέθηκαν στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, το οποίο θα επισκεφτείτε σ’ ένα δρομάκι του οικισμού.
ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΝΗ ΓΑΛΑΤΑΚΗ
Μια μαγευτική διαδρομή ανάμεσα στο μπλε και το πράσινο μας φέρνει από τη Λίμνη στα Κατούνια και από εκεί στην ιστορική Μονή Γαλατάκη (9 χλμ. από τη Λίμνη, όπου το τελευταίο χιλιόμετρο είναι βατός χωματόδρομος). Βρισκόμαστε στο παλαιότερο μοναστήρι της Εύβοιας. Είναι αφιερωμένο στον Αγιο Νικόλαο, προστάτη των θαλασσινών, και είναι χτισμένο στην ίδια θέση όπου λέγεται ότι υπήρχε άλλοτε ιερό του Ποσειδώνα. Το όνομα «Γαλατάκη» προέρχεται, πιθανόν, από τον πρώτο μετά τον 10ο αιώνα κτίτορα, που ήταν κάποιος πλοίαρχος από τον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης (ονόματι Γαλατάκης), που κινδύνεψε να ναυαγήσει στην περιοχή και σώθηκε χάρη στον Αγιο Νικόλαο. Ο καπετάνιος, μετά τη διάσωσή του, ανοικοδόμησε το ερειπωμένο μοναστήρι και έζησε την υπόλοιπη ζωή του ως μοναχός στη μονή. Στο χώρο εντυπωσιάζει ο τετράγωνος μεσαιωνικός πύργος. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού, ενώ το αρχείο και οι πνευματικοί θησαυροί που φυλάσσονται στη βιβλιοθήκη του μας αποκαλύπτουν πολλά για το μοναχισμό στην Ελλάδα. Χτισμένο στις κατάφυτες πλαγιές του όρους Κανδηλιού, «απολαμβάνει» υπέροχη θέα στον Ευβοϊκό. Από την ίδρυσή του μέχρι το 1946 ήταν ανδρικό. Σήμερα μονάζουν εδώ έξι μοναχές.
Ροβιές
Με αφετηρία τη Λίμνη, η πιο κοντινή βόλτα είναι ώς τις Ροβιές, με τον ενετικό πύργο του 1256, που υψώνεται επιβλητικός μέσα στο χωριό. Λίγο έξω από τον οικισμό (2 χλμ., στο δρόμο προς Ηλια), έγινε την τελευταία δεκαετία μια σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη: το Αρχαίο Μαντείο των Ροβιών, που ανάγεται στον 6ο – 5ο αιώνα π.Χ. Για το πολύ σημαντικό αυτό γεγονός μάς ενημερώνει ο αρχαιολόγος Αγγελος Ριτσώνης: «Οταν έγινε επιφανειακή έρευνα την περασμένη δεκαετία, σε πολλές παράπλευρες τοποθεσίες βλέπαμε θέσεις στρωμάτων κεραμικής στους πρόποδες απότομου βράχου, πάνω από τον οποίο ανέβλυζε νερό.
Σε απόσταση περίπου 60 μ. από αυτό το σημείο υπάρχει βραχώδης προεξοχή, η οποία δείχνει έναν τοίχο με ογκώδεις λιθόπλινθους με στρογγυλεμένες και αδρά δουλεμένες γωνίες. Η ενεπίγραφη αναθηματική στήλη που βρέθηκε και χαρακτηρίζεται απελευθερωτική, αποτελείται από 12 στίχους και χρονολογείται στο τέλος του 2ου ή αρχές του 1ου αιώνα π.Χ.. Αναγράφονται δε τα ονόματα: Αιολέως του Ηρακλείτου, Αφροδισία, Απόλλων, Σεληνέωι. Ο ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα αναφέρεται στη διαδρομή που επέλεξε ο θεός κατεβαίνοντας από τη Θεσσαλία, για να βρει τον κατάλληλο τόπο για την ίδρυση του μαντείου του. Κατά τη διαδρομή, στο στίχο 254 διαβάζουμε ότι ο Φοίβος Απόλλων «διέθυκε θεμείλια ευρέα και μάλα μακρά διηνεκές». Η μυθική αυτή διαδρομή ορίζει σαφέστατα τη θέση του Ιερού Μαντείου του Σεληναίου Απόλλωνα».
Από τα πιο εντυπωσιακά και γνωστά μοναστήρια της περιοχής είναι η Μονή Οσίου Δαβίδ, κτίσμα του 14ου αι., που βρίσκεται ανάμεσα στις δασωμένες πλαγιές των βουνών Καβαλάρη και Ξηρό, κοντά στο χωριό Δρυμώνα. Υπάρχει διασταύρωση για τη μονή κοντά στις Ροβιές.
Γύρω στα 4 χλμ. πιο ψηλά, κάνουμε στάση για μια μικρή πεζοπορία στο καλοσχηματισμένο μονοπάτι, ανάμεσα σε δάση με μαύρη πεύκη, πλατάνια, έλατα, δρυς και αγριοκουμαριές, για να ανακαλύψουμε τους καταρράκτες της Δρυμώνας, κοντά στο ομώνυμο χωριό, που σχηματίζονται πάνω στην κοίτη του ρέματος Σηπιάς. Το νερό πέφτει από ύψος 15 μ. σχηματίζοντας μια καταπράσινη λιμνούλα στη βάση του.
Αν συνεχίσετε πιο πάνω, θα φτάσετε ώς το χωριό Κερασιά και από εκεί στην Αγία Αννα, που βλέπει πια στο καταγάλανο Αιγαίο. Στα «πόδια» της απλώνεται η περίφημη παραλία της Αγκάλης. Από εδώ μπορείτε να συνεχίσετε για τα χωριά Παπάδες, Βασιλικά (με την παραλία Ψαροπούλι), Ελληνικά, Αγριοβότανο με την όμορφη θέα, και από εκεί να πιάσετε τα γραφικά λιμάνια, το Πευκί και τους Ωρεούς, για ουζάκι δίπλα στη θάλασσα. Μια αληθινή αποκάλυψη είναι η επίσκεψη στο Μουσείο Ναυτίλος, (www.nautilusmuseum.com) στον Αγιόκαμπο Αιδηψού. Κοχύλια, κοράλλια, απολιθώματα, ημιπολύτιμοι λίθοι και πετρώματα παρουσιάζονται με μοναδικό τρόπο σε τούτο το μουσείο, αποκαλύπτοντας έναν κόσμο μαγικό.
Μπορείτε να συνεχίσετε για την πολυσύχναστη Αιδηψό, που τα τελευταία χρόνια έχει αναβαθμιστεί σημαντικά με υπερσύγχρονα κέντρα λουτροθεραπείας και πολυτελή ξενοδοχεία. Ωστόσο, η Αιδηψός προσφέρει υπηρεσίες για όλα τα βαλάντια.
