Πριν από περίπου 2 εκατ. χρόνια, όπως συνηθίζεται και σήμερα, ήταν οι γυναίκες εκείνες που κυρίως έφευγαν μακριά από το “σπίτι” (σ.σ. σπηλιά) όπου γεννήθηκαν, ενώ οι άνδρες έμεναν στον τόπο που γεννήθηκαν. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε μια νέα διεθνής έρευνα επιστημόνων, οι οποίοι μελέτησαν απολιθωμένα δόντια από δύο είδη πιθηκοειδών προγόνων του ανθρώπου, των αυστραλοπιθήκων (Australopithecus africanus) και των παρανθρώπων (Paranthropus robustus) και βρήκαν ότι ενώ οι άνδρες ζούσαν και πέθαιναν κατά βάση εκεί όπου είχαν γεννηθεί, αυτό δεν ίσχυε για τις περισσότερες γυναίκες. Πρόκειται για τις πρώτες άμεσες ενδείξεις, που δεν είναι απλές υποθέσεις, σχετικά με τις γεωγραφικές μετακινήσεις των ανθρωπιδών και την κοινωνική οργάνωσή τους.
Αμερικανοί, Γερμανοί, Βρετανοί, Ελβετοί και Καναδοί ερευνητές, με επικεφαλής την παλαιοανθρωπολόγο Σάντι Κόπλαντ του πανεπιστημίου του Κολοράντο, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Nature», σύμφωνα με τα πρακτορεία Ρόιτερ και Γαλλικό και το BBC, ανέλυσαν δόντια 19 προγόνων του σύγχρονου ανθρώπου (homo sapiens), οι οποίοι έζησαν πριν από 2,7 έως 1,7 εκατ. χρόνια στη Νότια Αφρική. Η μελέτη με τη βοήθεια λέιζερ εστιάστηκε στο περιεχόμενο στα δόντια ενός μεταλλικού στοιχείου, του στροντίου, από την σύνθεση του οποίου (πιο συγκεκριμένα από την αναλογία των ισοτόπων του) μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με το είδος των φυτών, του εδάφους και των πετρωμάτων, άρα και των γεωγραφικών περιοχών όπου ζούσαν αυτοί οι προ-άνθρωποι.
Επειδή το στρόντιο καταλήγει στην αδαμαντίνη των δοντιών μόνο κατά τα πρώτα χρόνια ζωής του ατόμου, η υπάρχουσα ποσότητά του δείχνει αν ένας πρόγονος του ανθρώπου μεγάλωσε στο ίδιο μέρος όπου κατοικούσε και πέθανε τελικά. Κάπως έτσι -με λίγη δόση από επιστημονική ανάλυση τύπου…Σέρλοκ Χολμς- οι επιστήμονες βρήκαν ότι και τα δύο είδη (αυστραλοπίθηκοι και παράνθρωποι) ζούσαν σε δασώδεις σαβάνες, αλλά υπήρχε μια βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα. Οι άνδρες μόνο σε ποσοστό 10% είχαν απομακρυνθεί σε έκταση μεγαλύτερη των 30 τετραγωνικών χιλιομέτρων από τον τόπο γέννησής τους, έναντι πολύ μεγαλύτερου ποσοστού των γυναικών (πάνω από 50%).
Με άλλα λόγια, το «ισχυρό» φύλο ήταν πολύ πιο «σπιτόγατοι» και σπάνια έφευγαν παραπάνω από λίγα χιλιόμετρα μακριά από τις σπηλιές τους, αντίθετα με το «ασθενές» φύλο που έκανε πολύ συχνότερες μακρινές μετακινήσεις. Οι ερευνητές δεν μπορούν να ξέρουν αν οι γυναίκες μετακινούνταν με την θέληση τους κατά την ενηλικίωσή τους ή όχι (μπορεί να τις απήγαγαν).
Η πιο πιθανή αιτία είναι ότι οι γυναίκες εγκατέλειπαν την εστία όπου γεννήθηκαν για να ακολουθήσουν την οικογένεια των ανδρών τους. Οι χιμπατζήδες και οι μπονόμπο κάνουν κάτι ανάλογο, ενώ αντίθετα οι περισσότεροι άλλοι πίθηκοι, όπως οι θηλυκοί γορίλες, μένουν εκεί που γεννήθηκαν και είναι οι αρσενικοί εκείνοι που μετακινούνται και ζουν με ένα «χαρέμι» θηλυκών, ενώ τα άλλα αρσενικά απομακρύνονται. Πάντως άλλοι επιστήμονες εμφανίστηκαν πιο επιφυλακτικοί κατά πόσο μπορούν να εξαχθούν τέτοια συμπεράσματα από ένα σχετικά μικρό δείγμα οστών.
