Το καθισιό αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου, αναφέρουν Καναδοί επιστήμονες και συνιστούν ανεπιφύλακτα να φροντίζουμε για κάθε ώρα ακινησίας να την αντισταθμίζουμε με μερικά λεπτά γυμναστικής. Όπως ανέφερε η Κριστίν Φρίντεραϊχ, επιδημιολόγος στον Ογκολογικό Τομέα του Συστήματος Υγείας της Αλμπέρτα, στο Κάλγκαρι του Καναδά, τα νέα ευρήματα βασίζονται σε μετεμμηνοπαυσικές γυναίκες. Σύμφωνα με αυτά, το καθημερινό περπάτημα με γρήγορο βήμα συμβάλλει στη μείωση των επιπέδων αρκετών ουσιών στο αίμα οι οποίες αποτελούν δείκτες του καρκίνου, όπως ορμονών του φύλου και δεικτών φλεγμονής. Επιπλέον, ελαττώνουν την αντίσταση στην ινσουλίνη και το σωματικό λίπος. Εντούτοις, το γεγονός ότι θα περπατάει κανείς επί 30 λεπτά κάθε μέρα, δεν σημαίνει πως μπορεί την υπόλοιπη μέρα να κάθεται, πρόσθεσε.
Λίγα λεπτά την ώρα
Όντως, μια άλλη μελέτη που παρουσιάσθηκε στο ίδιο συνέδριο έδειξε πως ακόμα και όσοι γυμνάζονται καθημερινά αλλά διάγουν καθιστική ζωή την υπόλοιπη μέρα, διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εκδηλώσουν καρκίνο. Αντιθέτως, όσοι φροντίζουν επιπλέον να είναι κινητικοί για έστω και για 1 λεπτό κάθε ώρα της ημέρας, προστατεύονται πολύ καλύτερα. Το εύρημα προέρχεται από μελέτη του Ιδρύματος Καρδιάς & Διαβήτη Baker IDI , η οποία έδειξε ακόμη πως περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ακίνητοι.
Όπως είπε ο δρ Νέβιλ Όουεν, περνάμε καθημερινά σχεδόν 15,5 ώρες καθισμένοι – με τον αριθμό αυτό να συμπεριλαμβάνει τη δουλειά ή το σχολείο, τις μετακινήσεις, την ενασχόληση με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα γεύματα και την τηλεόραση.
Ειδικά οι υπάλληλοι γραφείου, περνούν το 75% των αναπαραγωγικών ετών της ζωής τους ακίνητοι σε μία καρέκλα, ενώ λίγοι είναι αυτοί που συγκεντρώνουν 30 λεπτά φυσικής δραστηριότητας την ημέρα.
Η καθιστική ζωή παράγοντας κινδύνου
«Η καθιστική ζωή αναδεικνύεται σε έναν σημαντικό, ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για καρκίνο», επεσήμανε ο δρ Όουεν. «Όλα τα στοιχεία συγκλίνουν στο ότι όσο περισσότερο κάθεται κανείς, τόσο περισσότερο κινδυνεύει».
Και συνέχισε: «Είναι πολύ σημαντικό που έστω και λίγα λεπτά να “σπάει” κανείς κάθε ώρα ακινησίας, δείχνουν να μειώνουν τον κίνδυνο».
«Τα ευρήματα των νέων μελετών σε συνδυασμό μεταξύ τους δείχνουν πως πρέπει να αξιοποιούμε κάθε ευκαιρία που έχουμε για να κινητοποιούμαστε», είπε η εκπρόσωπος του AICRδρ Άλις Μπέντερ. «Πρέπει να αρχίσουμε να εφευρίσκουμε τρόπους για να κινούμαστε – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα περπατάμε για να μιλήσουμε στο κινητό ή ότι θα βάλουμε μια ειδοποίηση στο κομπιούτερ, ώστε κάθε μία να μας θυμίζει πως πρέπει να σηκωθούμε από την καρέκλα».
