Οι μελέτες έχουν δείξει ότι η συμπεριφορά μας είναι τέτοια που ευνοούμε αυτούς που γνωρίζουμε καλύτερα σε σχέση με τους ξένους, ακόμα και όταν δεν υπάρχει λόγος γι’ αυτό με αποτέλεσμα να χάνουμε την αντικειμενιτικότητά μας. Αυτό ίσως να ήταν μια πανάρχεα επιλογή που βοήθησε να άνθρωπο να επιβιώσει στις μικρές ομάδες που είχε δημιοουργήσει απέναντι στους ξένους και τελικά ίσως αυτός να αποτελεί τη βάση αυτού που ονομάζεται εθνικισμός ή ρατσισμός.
Η ομάδα των ερευνητών από το Πανεπιστήμιο Λίνκολν μελέτησε αναλυτικά τις συμπεριφορές των παικτών 72 τηλεπαιχνιδιών και διαπίστωσε ότι οι παίκτες έτειναν να είναι πιο ήπιοι απέναντι στους συμπαίκτες που στέκονταν δίπλα τους. Αυτό, σε κάποια τηλεπαιχνίδια σήμαινε ότι οι «διπλανοί» είχαν λιγότερες πιθανότητες να προταθούν προς αποχώρηση από τους υπόλοιπους παίκτες.
Όπως τόνισαν οι ειδικοί στο πλαίσιο του συνεδρίου «Society for the Advancement of Behavioural Economics» (SABE), στη Γρανάδα, στην Ισπανία, τα τηλεπαιχνίδια αποτελούν ένα καλό σημείο αναφοράς για την παρατήρηση συμπεριφορών εκτός του εργαστηρίου.
Νικητής ο γνωστός
Τα ευρήματα των ερευνητών συμφωνούν με εκείνα μιας μελέτης του 1960 που είχαν πραγματοποιήσει τότε ερευνητές του Πανεπιστημίου Γέιλ. Τότε, οι ειδικοί είχαν δει ότι οι εθελοντές έμοιαζαν διστακτικοί στην απόδοση τιμωρίας (η οποία πίστευαν ότι ήταν ηλεκτροσόκ) σε άτομα που βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο με εκείνους. Αντίθετα, όταν απομακρύνονταν από το υποψήφιο «θύμα» δεν διατηρούσαν τις ίδιες αναστολές στην επιβολή της ποινής.
«Στο τηλεπαιχνίδι “Ο πιο αδύναμος κρίκος” οι παίκτες καλούνται να υποδείξουν τον χειρότερο παίκτη, βάσει δύο βασικών πηγών πληροφοριών: η πρώτη πηγή αφορά στις επιδόσεις του και η δεύτερη πηγή αφορά στην προσωπική τους κρίση. Στη δεύτερη περίπτωση λοιπόν, παρατηρήσαμε ότι η σχετική θέση έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην τελική απόφαση των παικτών» εξηγεί χαρακτηριστικά ο επικεφαλής της μελέτης δρ Πολ Γκοντάρ.
Τελικά ο καπιταλισμός των φίλων όπως έχει ονομαστεί η κοινωνία μας σήμερα μπορεί να οφείλεται στα ανθρώπινα γονίδια.
