Προστατίτιδα (prostatitis) είναι η φλεγμονή του προστάτη αδένα. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα κλινικών εκδηλώσεων, συχνά ήπιας μορφής και πολλές φορές ακαθόριστης εντόπισης. Η θεραπεία με αντιβίωση μπορεί να είναι δύσκολη και μακροχρόνια ενώ οι υποτροπές είναι συχνές.
Η προστατίτιδα αποτελεί βασικό παράγοντα προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει ο άνδρας καθώς ένα σημαντικό ποσοστό ανδρών που φτάνει το 50%, θα αναζητήσει βοήθεια για την προστατίτιδα κάποια στιγμή στη ζωή του.
O προστάτης είναι ένας αδένας σαν καρύδι (ή κάστανο) που στους νεαρούς άνδρες έχει μήκος περίπου 3 εκατοστά, ζυγίζει 20 γραμμάρια και έχει όγκο 20 ml. Τον τρίτο αιώνα π.Χ., ο Ηρόφιλος, ένας Έλληνας γιατρός της Αλεξάνδρειας, ανακάλυψε στους άνδρες αυτό το μικρό όργανο μπροστά από την ουροδόχο κύστη. Έτσι, το ονόμασε προστάτη, επειδή θεώρησε ότι προΐσταται της κύστης. Στην πραγματικότητα ο προστάτης βρίσκεται ακριβώς κάτω από την ουροδόχο κύστη και περιβάλλει το αρχικό μέρος της ουρήθρας, το σωληνάκι δηλαδή από το οποιο εξέρχονται τα ούρα. Ο προστάτης (prostate) συνδέεται με τους όρχεις με δύο σωληνάκια (σπερματικοί πόροι) και τους τροφοδοτεί τους όρχεις με το προστατικό υγρό το οποίο περιέχει απαραίτητα συστατικά που τρέφουν τα σπερματοζωάρια. Βοηθά τέλος στην εκσπερμάτωση, με συστολές συμπίεσης που κάνει κατά τη διάρκεια του οργασμού.
Καθώς αυξάνεται η ηλικία των ανδρών, αυξάνονται και οι πιθανότητες να εμφανιστούν τρεις παθήσεις που συχνά προσβάλλουν τον αδένα του προστάτη: η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη (benign prostatic hyperplasia) δηλαδή διόγκωση του προστάτη την οποία οι ασθενείς εννοούν όταν λένε «έχω προστάτη», ο καρκίνος του προστάτη (prostate cancer) και οι φλεγμονές του προστάτη (προστατίτιδα). Σύμφωνα με τις στατιστικές, 1 στους 2 άντρες θα εκδηλώσει προστατίτιδα κάποια στιγμή στη ζωή του, 1 στους 3 άντρες θα εκδηλώσει καλοήθη υπερπλασία του προστάτη και 1 στους 5 άντρες θα εκδηλώσει καρκίνο του προστάτη.
Η προστατίτιδα
Προστατίτιδα είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για την περιγραφή της μόλυνσης του προστάτη. Αυτές οι λοιμώξεις προκαλούνται συνήθως από βακτήρια αλλά έχει και η μια αβακτηριακή μορφή. Τα συνηθέστερα μικρόβια που εντοπίζονται στην προστατιτιδα είναι το κολοβακτηρίδιο Escherichia coli και διάφορα είδη του πρωτέα. Λιγότερο συχνά είναι η ψευδομονάδα (Pseudomonas) και ο εντερόκοκκος (Enterococcus). Οι κύριοι τρόποι με τους οποίους μολύνεται ο προστάτης είναι μέσω της ουρήθρας αλλά μπορεί να συμβεί και με το αίμα, την λέμφο ή κάποια ουρολοίμωξη.
Η έκθεση του προστάτη στα μικρόβια αρχίζει από την πρώτη φορά που κάνει σεξ ο άνδρας. Ο γυναικείος κόλπος έχει μικρόβια κάτι που αποτελεί μια φυσιολογική κατάσταση για την γυναίκα. Κατά τη διάρκεια του σεξ από το έξω στόμιο της ουρήθρας του πέους μπορούν να εισέλθουν μικρόβια από τον κόλπο της γυναίκας στον άνδρα το στόμιο της ουρήθρας του. Το πρώτο όργανο που θα συναντήσουν τα μικρόβια είναι ο προστάτης που σαν σφουγγάρι συγκρατεί τα μικρόβια στους πόρους του. Ο προστάτης μαζεύει συνέχεια μικρόβια στη διάρκεια της ζωής του άνδρα που κάνει σεξ χωρίς προφυλακτικό. Με τα χρόνια, καταστρέφονται οι αδένες του από τα μικρόβια και δημιουργούνται περιοχές με φλεγμονές. Μπορεί να παρατηρηθεί ακόμα και απόστημα ή λιθίαση (πετραδάκια). Η πιθανότητα εμφάνισης προστατίτιδας είναι υψηλότερη σε νέους άνδρες ηλικίας 20-40 ετών που έχουν πολλαπλούς σεξουαλικούς συντρόφους και δεν χρησιμοποιούν προφυλάξεις.
Το σεξ δεν είναι ο μόνος τρόπος βέβαια με τον οποίο μπορεί να προκληθεί προστατίτιδα. Η μόλυνση μπορεί να συμβεί και από μικρόβια που έχουν φτάσει στην ουροδόχο κύστη του άνδρα. Οφείλεται σε παλινδρόμηση μολυσμένων ούρων από την ουρήθρα στην περιφερική ζώνη του προστάτη, μέσω των προστατικών πόρων. Μπορεί τέλος η μόλυνση να γίνει μέσω της λέμφου και του αίματος.
Η προστατίτιδα δεν θεωρείται πολύ σοβαρή ασθένεια αλλά αν αφεθεί χωρίς θεραπεία, μπορεί να εξαπλωθεί και σε άλλες σημεία, όπως στους όρχεις και στην επιδιδυμίδα. Σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί ακόμα και να καταστρέψει τον προστάτη. Μερικές φορές ωστόσο η αντιμετώπιση της προστατίτιδας ταλαιπωρεί τον άνδρα.
Τα συμπτώματα
Όταν ο prostaths παρουσιάσει φλεγμονή μπορεί να προκαλέσει μια ποικιλία συμπτωμάτων. Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα της προστατίτιδας είναι:
1. Επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος
2. Συχνή και επείγουσα ούρηση
3. Δύσκολη ή επώδυνη ούρηση
4. Ούρηση τη νύχτα
5. Πυρετό και ρίγη
6. Γενικευμένο αίσθημα κακής υγείας
7. Επώδυνη εκσπερμάτωση
8. Αιματηρό σπέρμα
9. Σεξουαλική δυσλειτουργία
10. Πόνος στο κάτω μέρος της πλάτης, στη λεκάνη ή το περίνεο
Τα συμπτώματα και τα φυσικά ευρήματα είναι αρκετά για τη διάγνωση της προστατίτιδας στις περισσότερες περιπτώσεις. Αλλά μερικές φορές, η προστατίτιδα μπορεί να είναι δύσκολο να εντοπιστεί, κυρίως επειδή τα σημεία και τα συμπτώματα είναι παρόμοια και σε άλλες καταστάσεις. Η δακτυλική εξέταση του ορθού είναι μια πολύ καλή διαγνωστική μέθοδος, διότι ο οίδημα του προστάτη μπορεί να γίνει αισθητό με το δάχτυλο.
Επίσης, όταν ο προστάτης έχει φλεγμονή, το προστατικό υγρό θα πρέπει να περιέχει ένα μεγάλο αριθμό λευκών αιμοσφαιρίων. Η C αντιδρώσα πρωτεΐνη θα είναι αυξημένη. Το ίδιο και η ταχύτητα καθίζησης ερυθρών. Η καλλιέργεια του προστατικού υγρού μπορεί επίσης να δείξει κάποιο μικροοργανισμό. Το προστατικό υγρό λαμβάνεται με την ελαφρά συμπίεση του αδένα ή μέσω ψηλαφητικού μασάζ. Μετά την μικροβιολογική εξέταση ακολουθεί το διορθικό (ενδοσκοπικό) υπερηχογράφημα προστάτη (TRUS) , που δίνει όλες τις λεπτομέρειες.
Παρότι φλεγμονή του προστάτη μπορεί να αυξήσει στο αίμα τα επίπεδα του ειδικού προστατικού αντιγόνου (PSA) δεν φαίνεται ότι η προστατίτιδα αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του προστάτη στο μέλλον (η άποψη αυτή πάντως μπορεί να μην είναι ορθή καθώς μια μελέτη έδειξε ότι η χρόνια προστατίτιδα ίσως αυξάνει την πιθανότητα για καρκίνο).
Τύποι προστατίτιδας
Η προστατίτιδα μπορεί να είναι είτε οξεία φλεγμονή είτε χρόνια. Πιο σοβαρή είναι η χρόνια προστατίτιδα, διότι είναι ύπουλη και συμβάλλει αρνητικά στην γονιμότητα: καθιστά τον άνδρα υπογόνιμο. Ανάλογα με το την αιτία που προκάλεσε την προστατίτιδα και τον χρόνο που διαρκεί, υπάρχουν τέσσερις βασικοί τύποι προστατίτιδας:
1. Οξεία βακτηριδιακή προστατίτιδα. Είναι ο πιο σπάνιος τύπος, αλλά ο πιο εύκολα αναγνωρίσιμος από τον ουρολόγο γιατρό. Η πρώιμη διάγνωση και θεραπεία είναι πολύ σημαντική, τόσο για να ελεγχθούν τα συμπτώματα, όσο και για να αποφευχθούν οι επιπλοκές (γενικευμένη σήψη, απόστημα προστάτη). Έχει συνήθως βαριά κλινική εικόνα. Τα συμπτώματα αρχίζουν απότομα. Υπάρχουν συχνά ρίγη, πυρετός, πόνος στο κάτω μέρος της πλάτης και στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, συχνουρία και κάψιμο στην ούρηση, δυσουρία (πόνο κατά την ούρηση) και αποφρακτικά φαινόμενα. Μερικές φορές υπάρχει και αιματουρία (αίμα στα ούρα). Ο ασθενείς μπορεί να παρουσιάζουν και επίσχεση ούρων (δεν βγαίνουν τα ούρα) διότι ο προστάτης τους διογκώνεται. Στη δακτυλική από το ορθό εξέταση, που πρέπει να γίνεται ήπια και προσεκτικά, ο προστάτης είναι επώδυνος και θερμός. Αν η δακτυλική εξέταση δεν γίνει σωστά υπάρχει ο κίνδυνος για βακτηριαιμία. Αν η οξεία προστατίτιδα δεν αντιμετωπιστεί, μπορεί να δημιουργήσει απόστημα στον προστάτη. Ο σχηματισμός μικροαποστημάτων είναι συχνός, αυτά δε συχνά συνενώνονται και σχηματίζουν μεγαλύτερα αποστήματα. Μερικές φορές χρειάζεται ενδονοσοκομειακή φροντίδα και παρακολούθηση.
Η θεραπεία για την οξεία προστατίτιδα διαρκεί περίπου τέσσερις εβδομάδες. Η αντιμετώπιση γίνεται με αντιβίωση με στόχο την αποτροπή εμφάνισης χρόνιας βακτηριακής προστατίτιδας (αν δεν υπάρξει πλήρης θεραπεία, η οξεία προστατίτιδα μεταπίπτει σε χρόνια). Συνήθη επιπλοκή, όπως ήδη ειπώθηκε, είναι το απόστημα προστάτη, κυρίως σε ασθενείς που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη ή χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Η θεραπεία στη περίπτωση αυτή περιλαμβάνει αντιβιοτικά σε συνδυασμό με χειρουργική παροχέτευση του αποστήματος.
2. Χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα. Οφείλεται και αυτή σε μικρόβια, αλλά τα συμπτώματα είναι πιο ήπια. Εγκαθίσταται σταδιακά και δεν υπάρχει πυρετός. Τα πιο κοινά συμπτώματα είναι τα απλά συμπτωματα που εμφανίζονται στην ουρολοίμωξη, όπως είναι η επώδυνη ούρηση ή το αίσθημα καψίματος. Στη χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα τα μικρόβια «φωλιάζουν» στον προστάτη, μερικά επιζούν και κάποια στιγμή αργότερα αναζωπυρώνονται. Αιτία είναι συνήθως εντεροβακτηρίδια και γκραμ (gram) βακτηρίδια. Αμφιλεγόμενοι μικροβιακοί παράγοντες είναι το μυκόπλασμα και τα χλαμύδια. Στη δακτυλική εξέταση, ο prostatis μπορεί να είναι φυσιολογικός ή να παρουσιάζει κατά θέσεις σκληρίες ή κλυδάζουσες περιοχές.
Τα ερεθιστικά συμπτώματα είναι:
- δυσουρία
- συχνουρία
- έπειξη προς ούρηση
- ερεθισμός του έξω στομίου της ουρήθρας
- αίσθημα κνησμού κατά μήκος της ουρήθρας
- Άλγος περιγεννετικής χώρας, συνήθως αμβλύ, κάποτε υπερηβικό, σπάνια η χαμηλή οσφυαλγία
Μπορεί να εμφανιστεί και στυτική δυσλειτουργία καθώς η φλεγμονή μπορεί να επηρεάσει τα στυτικά νεύρα. Οι διαταραχές αυτές είναι:
- ελάττωση της libido
- επώδυνη πρώιμη εκσπερμάτιση
- επώδυνες νυκτερινές στύσεις
Κριτήριο για τη διάγνωση της χρόνιας προστατίτιδας αποτελεί η παρουσία παθογόνων μικροοργανισμών στις καλλιέργειες ούρων και προστατικού υγρού. Στην περίπτωση που οι καλλιέργειες ούρων είναι στείρες, γίνονται τμηματικές ουροκαλλιέργειες που στόχο έχουν να εντοπίσουν βακτήρια σε ένα συγκεκριμένο τμήμα της ουροφόρου οδού. Συνήθως, στέλνονται για καλλιέργεια 4 δείγματα. Το πρώτο δείγμα αποτελείται από τα πρώτα 10 ml ούρων και αντιστοιχεί στο περιεχόμενο της ουρήθρας. Ένα θετικό τέτοιο δείγμα είναι ένδειξη ουρηθρίτιδας ή προστατίτιδας. Το δεύτερο δείγμα αντιστοιχεί στο περιεχόμενο της ουροδόχου κύστης και αποτελεί ένδειξη κυστίτιδας. Ακολουθεί μάλαξη του προστάτη και λαμβάνεται το τρίτο δείγμα προστατικού εκκρίματος και τέλος ένα μετά τη μάλαξη δείγμα ούρων το οποίο περιέχει ούρα και προστατικό έκκριμα μαζί.
3. Χρόνια αβακτηριακή προστατίτιδα. Είναι η συχνότερη μορφή προστατίτιδας. Η αβακτηριακή προστατίτιδα είναι μια φλεγμονή του προστάτη χωρίς βακτηριακή λοίμωξη. Ο ουρολόγος γιατρός δεν καταφέρνει να απομονώσει κάποιο μικροοργανισμό ακόμα και μετά από μάλαξη του προστάτη. Αιτιολογικοί παράγοντες της χρόνιας μη βακτηριακής προστατίτιδας, όπως χλαμύδια, τριχομονάδες, μυκοπλάσματα κ. ά. δεν έχουν επαληθευθεί εργαστηριακά.
Η διάγνωση της μη βακτηριακής προστατίτιδας βασίζεται στην ανεύρεση μεγάλου αριθμού πυοσφαιρίων στην μικροσκοπική εξέταση του προστατικού εκκρίματος. Επίσης, η ανεύρεση μεγάλου αριθμού λιποσωματίων (μεγάλα μακρόφαγα, πλούσια σε λίπος) είναι παθογνωμωνική προστατικής φλεγμονής. Η ακριβής αιτία αυτού του τύπου προστατίτιδας ακόμα δεν είναι απόλυτα γνωστή.
Ο άρρωστος μπορεί να εμφανίζει μία μεγάλη γκάμα συμπτωμάτων (πόνο στους όρχεις, χαμηλά στην κοιλιά, στο περίνεο, στο μηρό κτλ). Αυτό πολλές φορές μπορεί να αποδίδεται αρχικά σε άλλα όργανα, όπως το έντερο. Τα συμπτώματα μπορεί να διαφέρουν σε ένταση, από ήπια ως αβάστακτη δυσφορία. Ορισμένοι επιστήμονες συσχέτισαν τη χρόνια αβακτηριακή προστατίτιδα με την αυτοάνοση θεωρία. Είπαν δηλαδή ότι μπορεί να αποτελεί αυτοάνοσο νόσημα. Ορισμένοι πάντως πιστεύουν ότι μια πιθανή αιτία της χρόνιας αβακτηριακής προστατίτιδας μπορεί να είναι η ανύψωση, μεγάλου βάρους που παρατηρείται πιο συχνά σε ορισμένα επαγγέλματα. Η υπερβολική άσκηση και ειδικά η ποδηλασία, μπορεί να ερεθίσει τον προστάτη
4. Προστατοδυνία ή σύνδρομο χρόνιου πυελικού άλγους. Αυτός ο τύπος προστατίτιδας χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη συμπτωμάτων (δυσουρία, περιγεννετικό άλγος) χωρίς να εντοπίζεται φλεγμονώδης ή λοιμώδης διεργασία (απουσία πυοσφαιρίων και παθογόνων μικροοργανισμών στην μικροσκοπική εξέταση και στην καλλιέργεια του προστατικού υγρού).
Συναντάται κυρίως σε νέους και εκδηλώνεται με πόνο στο υπογάστριο, στο περίνεο, στους όρχεις, στο πέος και στην ουρήθρα. Συμπτώματα εκδηλώνονται και στη ροή των ούρων όπως έπειξη συνεχής προς ούρηση, διακοπτόμενη ούρηση, διαταραχές ακτίνας ούρησης, στάγδην ούρηση. Δεν λείπουν και τα ερεθιστικά ενοχλήματα (δυσουρία, επιτακτική ούρηση, συχνουρία, νυκτουρία). Οι ασθενείς με πυελοπερινεικό σύνδρομο πρέπει να υποβάλλονται σε πλήρη ουροδυναμικό έλεγχο.
Από τους ασθενείς που αναφέρουν συμπτώματα προστατίτιδας, ένα 5% πάσχει από μικροβιακή προστατίτιδα, 65% πάσχει από αμικροβιακή προστατίτιδα, ενώ το υπόλοιπο 30% πάσχει από προστατοδυνία. Η μικροβιακή προστατίτιδα (οξεία ή χρόνια), αν και αφορά μόνο το 5% των περιπτώσεων, πρέπει να λαμβάνεται πάντα σοβαρά υπ’ όψιν.
Τέλος υπάρχει και η ασυμπτωματική φλεγμονώδης προστατίτιδα. Αυτή είναι μια επικίνδυνη μορφή της νόσου διότι δεν υπάρχουν συμπτώματα που να υποδηλώνουν λοίμωξη του προστάτη. Δεν υπάρχει πόνος ή δυσφορία, ωστόσο ανευρίσκονται λευκά αιμοσφαίρια στο σπέρμα που σημαίνει εμπλοκή του ανοσοποιητικού συστήματος.
Η προστατίτιδα μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ποιότητα ζωής του ασθενούς και να γίνει ο εφιάλτης του. Σε κάποιους άνδρες δεν υπάρχει ανακούφιση στα συμπτώματα παρά τις προτεινόμενες θεραπείες. Πάντως, η προστατίτιδα δεν φαίνεται να είναι σεξουαλικά μεταδιδόμενη. Επίσης δεν μεταδίδεται μέσω της τουαλέτας, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα με τη χρήση της ίδιας τουαλέτας από την υπόλοιπη οικογένεια. Για την αβακτηριακή προστατίτιδα υπάρχουν ακόμα πολλά ερωτηματικά για την αιτία της.
Διατροφή και άσκηση
Κάθε ασθενής με προστατίτιδα πρέπει να αποφεύγει τη ζάχαρη, τα πλήρη γάλακτοκομικά προϊόντα, τις τηγανητές τροφές, το πρόχειρο φαγητό και την καφεΐνη. Αντίθετα, μπορεί να βοηθήσει η κατανάλωση φρέσκων, μη επεξεργασμένων τροφίμων, όπως τα φρέσκα φρούτα, τα λαχανικά, τα δημητριακά ολικής άλεσης, η σόγια, τα φασόλια, οι σπόροι, οι ξηροί καρποί, το ελαιόλαδο και τα ψάρια. Χρειάζεται πολύ νερό καθημερινά. Η βιταμίνη C και η βιταμίνη Ε ίσως να βοηθούν. Επίσης ο ψευδάργυρος είναι ζωτικής σημασίας για την υγεία του προστάτη κι επιπλέον αποτρέπει τις λοιμώξεις. Πιστεύεται ότι ο ψευδάργυρος παίζει ένα κρίσιμο ρόλο στην κυτταρική ανάπτυξη και διαφοροποίηση, στη ρύθμιση του φυσιολογικού κυτταρικού θανάτου, καθώς και στην αύξηση της ανοσολογικής απόκρισης.
Ορισμένες ασκήσεις μπορεί να κάνουν καλό στη περίπτωση προστατίτιδας. Αυτές είναι το τέντωμα και η χαλάρωση των μυών της πυέλου (λεκάνης) που ονομάζονται ασκήσεις Kegel. Αυτές οι ασκήσεις προκαλούν αύξηση της αιματικής κυκλοφορίας της πυέλου και βελτίωση του μυϊκού τόνου.
Επίσης κάνουν καλό τα ζεστά μπάνια. Η έκθεση του περινέου σε πολύ ζεστό νερό για 20 λεπτά ή περισσότερο συχνά ανακουφίζει από τον πόνο.
Τέλος το σεξ κάνει καλό στους ασθενείς με προστατίτιδα. Συνιστάται η συχνή εκσπερμάτωση, δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα.
Θεραπεία
Ο προστάτης είναι ένα όργανο που δύσκολα «διαποτίζεται» από αντιβιοτικά. Υπάρχει μεγάλη δυσκολία στα περισσότερα φάρμακα να εισέλθουν στον προστάτη σε επίπεδα ικανά να σκοτώσουν τα μικρόβια που φωλιάζουν. Αυτός είναι ο λόγος που μια βακτηριακή προστατίτιδα μπορεί να υποτροπιάζει. Στη βακτηριακή προστατίτιδα η θεραπεία γίνεται με χρήση κινολόνης και κοτριμοξαζόλης, που είναι τα μόνα αντιβιοτικά που διέρχονται τον αιματοπροστατικό φραγμό με υψηλά ποσοστά επιτυχίας (70-90%).
Στην οξεία προστατίτιδα, με βάση την καλλιέργεια ούρων και το αντιβιόγραμμα, ο ουρολόγος θα δώσει την κατάλληλη αντιβίωση για ένα διάστημα 25-30 ημερών (ο ουρολόγος πρέπει να αποκλείσει άλλους λόγους που προκάλεσαν την λοίμωξη, όπως η παρουσία πέτρας ή όγκου στην ουροδόχο κύστη). Μπορεί να χρειαστεί νοσηλεία και χορήγηση αντιβιοτικών είτε ενδοφλεβίως είτε από το στόμα, ανάλογα με την περίπτωση. Για τη μείωση του πόνου και του πυρετού χορηγούνται αναλγητικά. Αν έχει δημιουργηθεί απόστημα, ίσως χρειαστεί να γίνει χειρουργική επέμβαση ώστε να αφαιρεθεί το πυώδες υγρό.
Αντίθετα από την οξεία προστατίτιδα, η θεραπεία στη χρόνια προστατίτιδα μπορεί να γίνει κουραστική και να διαρκέσει για 2-3 μήνες ή ακόμη περισσότερο. Η ασθένεια έχει εξάρσεις και υφέσεις κάτι που μπορεί να γίνει ο βραχνάς του άνδρα. Ένας λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει πλήρης θεραπεία είναι ότι η ιατρική επιστήμη ακόμα ξεκαθαρίσει απόλυτα την αιτία της ασθένειας.
Να σημειωθεί ότι έχει προταθεί ως αντιμετώπιση και η μάλαξη προστάτη (προστατικό μασάζ), μια ιδέα που ξεκίνησε από τις Φιλιππίνες. Η βάση γι’ αυτή την αντιμετώπιση είναι ότι η μάλαξη του προστάτη “ξεμπλοκάρει” τα κανάλια του αδένα και επιτρέπουν στην αντιβίωση να φτάσει πιο αποτελεσματικά. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι η μάλαξη προστάτη μπορεί να ελαφρύνει τα συμπτώματα της προστατίτιδας, ωστόσο η αντιμετώπιση αυτή έχει κατηγορηθεί ως απάτη.
Στην αβακτηριακή προστατίτιδα λόγω της μη απομόνωσης του παθογόνου μικροοργανισμού, συνήθως χρησιμοποιείται κάποιο αντιβιοτικό ευρέως φάσματος: τετρακυκλίνη, ερυθρομυκίνη και αζιθρομυκίνη.
Όσον αφορά την προστατοδυνία, η αντιμετώπιση γίνεται με φάρμακα που καταλαμβάνουν τους α-αδρενεργικούς υποδοχείς (αλφουζοσίνη, ταμσουλοσίνη, ντοξαζοσίνη) και με μυοχαλαρωτικά, βοηθάει στην ανακούφιση των ασθενών από τα ενοχλητικά συμπτώματα.
