Η νόσος Peyronie είναι η κάμψη του πέους κατά τη στύση που μπορεί να προκαλεί πόνο. Πήρε το όνομα από το Γάλλο γιατρό που την περιέγραψε πρώτος.
Η νόσος Peyronie εμφανίζεται πιο συχνά στην ηλικία μεταξύ 40-60 ετών και μπορεί να κάνει δύσκολη έως αδύνατη τη σεξουαλική επαφή. Υπολογίζεται ότι το 2-3% των ανδρών (περίπου 20.000 άνδρες στην Ελλάδα) εκδηλώνουν κάποια στιγμή τη νόσο του Peyronie.
Τα συμπτώματα της νόσου Peyronie είναι συχνά ήπια αλλά ορισμένες φορές επώδυνα. Η θεραπεία περιλαμβάνει φάρμακα και εγχείρηση.
Αιτίες
Η νόσος προκαλείται από ουλώδη ιστό που σχηματίζεται μέσα στο πέος για άγνωστους λόγους. Καμιά φορά ο ιστός ασβεστοποιείται σχηματίζοντας σκληρούς όζους, τις πλάκες. Ο ουλώδης ιστός και οι πλάκες είναι πυκνοί και σφιχτοί ιστοί και δεν επιτρέπουν στα γειτονικά τμήματα του πέους να γεμίσουν με αίμα κατά τη στύση. Αυτό κάνει το πέος να κάμπτεται προς την πλευρά του ουλώδους ιστού.
Πιθανοί ενοχοποιητικοί παράγοντες είναι οι εξής:
- Μικροτραυματισμοί κατά τη σεξουαλική επαφή
- Μικροβιακοί παράγοντες
- Φλεγμονή
- Αυτοάνοσα συμπλέγματα (π.χ. ρευματοειδής αρθρίτιδα, ερυθηματώδης λύκος)
- Συστηματική αγγειακή νόσος, σακχαρώδης διαβήτης, αρτηριακή υπέρταση
- Διουρηθρικές επεμβάσεις (μικροαιμορραγίες ουρήθρας μετά από χειρισμούς διουρηθρικών επεμβάσεων ή τοποθέτηση μεγάλης διαμέτρου ουρηθρικών καθετήρων)
- Ως σπάνια πιθανή παρενέργεια φαρμακευτικής αγωγής με β-αναστολείς (προπρανολόλη, αντι-υπερτασικό φάρμακο) με σκευάσματα που χορηγούνται στην θεραπεία του γλαυκώματος, της σκλήρυνσης κατά πλάκας (μεθοτρεξάτη), των επιληπτικών κρίσεων και κατά της στυτικής δυσλειτουργίας.
Από τα παραπάνω, η σημαντικότερη αιτία φαίνεται ότι είναι το τραύμα. Μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα μπορεί να αρχίσει μετά από ελαφρό τραυματισμό του πέους, που μπορεί να είναι αποτέλεσμα χτυπήματος ή αφύσικης κάμψης, ειδικά κατά τη σεξουαλική επαφή. Ένας οξύς τραυματισμός ή επαναλαμβανόμενοι τραυματισμοί του πέους κατά την διάρκεια της συνουσίας, μπορεί να οδηγήσουν σε διαχωρισμό των στιβάδων του ινώδους χιτώνα, με αποτέλεσμα μικρoαιμoρραγίες εντός αυτού. Η διάλυση των πηγμάτων στην περιοχή προκαλεί συσσώρευση ινώδους και ινoβλαστών και συνεπάγεται φλεγμονώδη αντίδραση και κυτταρικό πολλαπλασιασμό. Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι η παραγωγή κολλαγόνου που οδηγεί σε σχηματισμό της πλάκας.
Να σημειωθεί ωστόσο ότι οι άνδρες που έχουν αυξημένη τεστοστερόνη, έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν τη νόσο.
Η νόσος Peyronie δε σχετίζεται με λοίμωξη, όγκους, μεταδοτικά νοσήματα ή σεξουαλικές πρακτικές. Επίσης, είναι πιο συχνή σε άνδρες που έχουν κάνει ριζική προστατεκτομή.
Συμπτώματα
Στους τρεις από τους τέσσερις άνδρες με το πρόβλημα αυτό η νόσος υποχωρεί μόνη της, αλλά μπορεί να χρειαστούν και πολλά χρόνια γι’ αυτό.
Τα τρία κύρια συμπτώματα της νόσου είναι ο τοπικός πόνος, ψηλάφηση σκληρών σημείων στο σώμα του πέους και τέλος η κάμψη του, συνήθως προς τα πάνω, αλλά και στροφή δεξιά ή αριστερά. Τα συμπτώματα διαφέρουν σε βαρύτητα και δεν παρατηρούνται σε όλους τους ασθενείς.
Σε πρώτο στάδιο, κάποιοι άντρες αισθάνονται πόνο στο πέος κατά τη στύση, κάτι το οποίο συχνά υποχωρεί χωρίς θεραπεία. Όσο μεγαλώνουν οι πλάκες, παρατηρείται κάμψη ή γωνίωση του ανδρικού μορίου, όταν αυτό βρίσκεται σε στύση, η οποία καταλήγει σε παραμόρφωση του πέους που τις περισσότερες φορές καθιστά τη σεξουαλική επαφή εξαιρετικά δύσκολη ή αδύνατη ή εξαιρετικά δυσάρεστη και για τους δύο συντρόφους.
Το αισθητικό θέαμα είναι επίσης κακό και επηρεάζει τον άντρα σε σημαντικό βαθμό, ιδιαίτερα στις νεότερες ηλικίες.
Στο 1/3 των ασθενών εμφανίζεται στυτική δυσλειτουργία που οφείλεται σε:
- κάμψη του μορίου
- ψυχολογικούς παράγοντες
- χαλαρό μόριο
- αγγειακούς παράγοντες (μείωση αρτηριακής ροής ή φλεβική απόφραξη)
Θεραπεία
Η νόσος συνήθως χρειάζεται θεραπεία όταν η κάμψη υπερβαίνει τις 30 μοίρες.
Οι ερευνητές δοκιμάζουν τη βιταμίνη Ε και ενέσεις με ουσίες, όπως τα στεροειδή, η κολλαγενάση και η βεραπαμίλη, σαν μέσο διάσπασης του ουλώδους ιστού και των πλακών. Η χορήγηση της κολλαγενάσης γίνεται από τον εξειδικευμένο ουρολόγο γιατρό, με μία σειρά τοπικών ενέσεων στο σημείο της σκλήρυνσης και μαλάξεις, ώστε να ενθαρρυνθεί η ρήξη (σπάσιμο) του ουλώδους ιστού.
Σε βαριές περιπτώσεις (όταν η κάμψη είναι πάνω από 60 μοίρες), μπορεί να χρειαστεί εγχείρηση. Συνήθως χρησιμοποιούνται οι τέσσερις παρακάτω μέθοδοι:
- Αφαιρείται ή συρράπτεται μέρος των ιστών στην πλευρά του πέους που βρίσκεται απέναντι από τον ουλώδη ιστό ή στις πλάκες, για να αντισταθμιστεί το λύγισμα.
- Αφαιρείται ο ουλώδης ιστός και οι πλάκες και χρησιμοποιείται μόσχευμα από δέρμα ή τεχνητό υλικό, για να το αντικαταστήσει.
- Ο ουλώδης ιστός και οι πλάκες κόβονται και η τομή καλύπτεται με μόσχευμα.
- Εμφυτεύεται ένα προσθετικό πέους για ενίσχυση και αύξηση της σκληρότητας του μορίου.
Βασική αρχή πριν από τη χειρουργική αντιμετώπιση είναι το να έχει σταθεροποιηθεί η βλάβη. Επομένως, το πρώτο διαγνωστικό βήμα είναι η φυσική εξέταση και το υπερηχογράφημα του πέους, που δίνει πολλές πληροφορίες για το μέγεθος και τη σύσταση της πλάκας. Σε αντίθετη περίπτωση, η νόσος θα υποτροπιάσει παρά τον αρχικό ευθειασμό του πέους, καθώς εξελίσσεται η ίνωση και μεγαλώνει η πλάκα.
Να σημειωθεί ότι τελευταία, ένα φάρμακο με την εμπορική ονομασία Xiaflex, που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της κάμψης των δακτύλων ίσως να μπορεί να βοηθήσει τους άντρες που πάσχουν από την κάμψη του πέους. Το φάρμακο περιέχει την δραστική ουσία κολλαγενάση από clostridium histolyticum (είναι ένα ένζυμο που διασπά το περιττό κολλαγόνο) και είναι ήδη εγκεκριμένο σε Ευρώπη και ΗΠΑ για την κάμψη των δακτύλων ή νόσο Dupytren’s (σύσπαση της παλαμιαίας απονεύρωσης). Η Υπηρεσία Τροφίμων & Φαρμάκων (FDA) των ΗΠΑ ενέκρινε πριν από λίγους μήνες το Xiaflex για τη νόσο του Peyronie, ενώ εκκρεμεί ανάλογη έγκριση στην Ευρώπη.
