Ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι η τρίτη πιο συχνή μορφή καρκίνου με σχεδόν 1,4 εκατομμύρια νέα κρούσματα κάθε έτος παγκοσμίως.
Όμως δεν είναι μια ενιαία νόσος αλλά τέσσερις διαφορετικές ασθένειες, κάθε μία εκ των οποίων έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και την δική της πρόγνωση, γράφουν Βρετανοί ερευνητές στο περιοδικό Nature Medicine.
Τα συμπεράσματα προήλθαν από την ανάλυση δεδομένων από 3.443 πάσχοντες. Οι επιστήμονες εξέτασαν τις γενετικές μεταλλαγές στους καρκινικούς όγκους, την ενεργοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος, τον κυτταρικό μεταβολισμό, τον τύπο των καρκινικών κυττάρων και τη διηθητική ικανότητά τους (την ικανότητα εισβολής στους παρακείμενους ιστούς).
Βρήκαν ότι το 87% των καρκίνων του παχέος εντέρου μπορεί να ταξινομηθεί σε τέσσερις ομάδες ή τύπους (CMS1 έως CMS4). Κάθε τύπος έχει κοινά γονίδια που καθορίζουν τη συμπεριφορά των καρκινικών όγκων και τους καθιστούν περισσότερο ή λιγότερο ευάλωτους στις αντικαρκινικές θεραπείες.
Για παράδειγμα, ο τύπος CMS2 έχει πολύ καλύτερη πρόγνωση, ακόμα κι αν ο καρκίνος υποτροπιάσει. Από την άλλη μεριά, ο τύπος CMS4 συχνά διαγιγνώσκονται σε προχωρημένο στάδιο, όταν η νόσος έχει εξαπλωθεί και έτσι οι ασθενείς έχουν δυσμενέστερα ποσοστά επιβίωσης ενώ μπορεί να χρειασθούν επιθετική θεραπεία.
Εξατομίκευση της θεραπείας
«Η μελέτη μας αναγνώρισε τέσσερις χαρακτηριστικούς τύπους καρκίνου του παχέος εντέρου, κάθε ένας εκ των οποίων έχει συγκεκριμένα γενετικά και βιολογικά χαρακτηριστικά, που τον καθιστούν περισσότερο ή λιγότερο θανατηφόρο από τους άλλους», ανέφερε ο δρ Άνγκουρατζ Σαντάνανταμ, επικεφαλής της μελέτης. «Τα νέα ευρήματα μπορούν να οδηγήσουν στη δημιουργία εξετάσεων που θα ταυτοποιούν τον τύπο του καρκίνου ώστε να προσαρμόζεται ανάλογα η θεραπεία».
Την τελευταία δεκαετία έχει αρχίσει να αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο καρκίνος, καθώς ανακαλύπτονται πως ορισμένες μορφές του όπως o καρκίνοw του μαστού, του προστάτη και τώρα του παχέος εντέρου δεν είναι ενιαίες ασθένειες, αλλά έχουν διαφορετικά πρόσωπα.
Η νέα γνώση δημιουργεί μια εξατομίκευση της θεραπείας η οποία είναι απαραίτητη για να βελτιωθεί η αντιμετώπιση της ασθένειας.
