Οι ενώσεις υδραργύρου μπορούν να ενεργούν ως ερεθιστικοί παράγοντες, αλλά και ως ευαισθητοποιητές.
Ο χλωριούχος υδράργυρος, ακόμη και σε πολύ αραιά διαλύματα (1:1.000), είναι ερεθιστικός, προκαλώντας δερματίτιδα κυρίως σε χειρουργούς, νοσηλευτές, ταριχευτές και σε εκείνους που χρησιμοποιούν εντομοκτόνα. Σε αραίωση 1:2.000 δεν είναι ερεθιστικόw.
Τα φανυλυδραργυρικά άλατα χρησιμοποιούνται ως ζιζανιοκτόνα, ως γεωργικά μυκητοκτόνα και εντομοκτόνα. Τα φαινυλυδραργυρικά άλατα έχουν ευρεία χρήση σε βιομηχανικά υλικά (λοσιόν κατσαρώματος των μαλλιών, κόλλες, υλικά κολλαρίσματος, γέλες μπεντονίτη). Η αλλεργική δερματίτιδα μπορεί να εμφανιστεί στο σημείο της έκθεσης σε φαινυλυδραργυρικά άλατα, στα πόδια μετά από έκθεση σε ζιζανιοκτόνα, καθώς επίσης και στα χέρια.
Ο νιτρικός υδράργυρος προκαλεί ερεθισμό. Τα εξανθήματα παρατηρούνται στους εργαζόμενους στην κατασκευή και επίστρωση πισσόχαρτου, σε εκείνους που ασχολούνται με χαρακτική, ανάγλυφη επεξεργασία ή μεταλλοτεχνία.
Η κατασκευή των παλαιού τύπου θερμομέτρων και βαρομέτρων, η επαφή με γούνες, η χρήση των αμαλγαμάτων από τους οδοντιάτρους, η επιχρύσωση και η συγκόλληση που χρησιμοποιείται για τις ξηρές μπαταρίες, αποτελούν συνήθεις πηγές μόλυνσης από τον υδράργυρο, προκαλώντας διάφορα εκζεματοειδή εξανθήματα.
Το δέρμα που έχει προηγουμένως ευαισθητοποιηθεί στον υδράργυρο, όπως μπορεί να συμβεί με έκθεση σε ορισμένα ομοιοπαθητικά, αντιβηχικά φάρμακα, μπορεί να αντιδράσει έντονα όταν το ευαισθητοποιημένο άτομο λάβει μια υδραργυρούχο ένωση συστηματικά.
Η θιμεροσάλη (τhimerosal) είναι ένα αλλεργιογόνο που είναι σπάνια υπεύθυνο. Η αλλεργική αντίδραση σε αυτήν την ένωση ενδέχεται να έχει προκληθεί από την έκθεση κατά τη παιδική ηλικία σε εμβολιασμούς και αντισηπτικά μερβρωμίνης. Σε γενικές γραμμές, οι ασθενείς αυτοί ανέχονται καλά επανειλημμένους εμβολιασμούς. Τα περισσότερα άτομα είναι ευαισθητοποιημένα προς το εθυυδραργυρικό συστατικό μέρος. Ωστόσο, αυτοί που αντιδρούν στο θειοσαλυκιλικό μέρος μπορεί να αναπτύξουν φωτοδερματίτιδα στη πιροξικάμη.
Υδραργυρικά αμαλγάματα σε οδοντικά σφραγίσματα έχει δειχθεί σε πολλές μεγάλες μελέτες, ότι μπορούν να προκαλέσουν λειχηνοειδή εξανθήματα του στοματικού βλεννογόνου. Η συσχέτιση είναι σαφέστερη, όταν η στοματική βλάβη, συχνά συνοδευόμενη από επώδυνη διάβρωση, βρίσκεται κοντά σε ένα σφράγισμα από χρυσό ή αμάγαλμα. Σε πολλές περιπτώσεις που η ευαισθητοποίηση αποδεικνύεται με τις επιδερμιδικές δοκιμασίες και τα σφραγίσματα αντικαθίστανται, συμβαίνει υποστροφή των στοματικών βλαβών.
