Λειχηνοειδείς αντιδράσεις μπορεί να παρατηρηθούν από πολλά φάρμακα, συμπεριλαμβανομένων του χρυσού, της υδροχλωροθειαζίδης, των ΜΣΑΦ, της ασπιρίνης, της D-πενικιλλαμίνης, της καπτοπρίλης, της κινιδίνης, των αναστολέων αντλίας πρωτονίων και των ανθελονοσιακών.
Ο εμβολιασμός για την ηπατίτιδας Β ενδέχεται να πυροδοτήσει λειχηνοειδή αντίδραση. Οι αντιδράσεις μπορεί να παρουσιάζουν φωτοκατανομή (λειχηνοειδές εξάνθημα) ή γενικευμένη κατανομή και τα φάρμακα που προκαλούν λειχηνοειδή φωτοεξανθήματα μπορεί επίσης να προκαλέσουν γενικευμένες αντιδράσεις.
Σε κάθε περίπτωση, οι βλάβες μπορεί να είναι πλάκες (πολύ σπάνια με γραμμές Wickham), μικρές βλατίδες, ή αποφολιδωτικό ερύθημα. Οι φωτολειχηνοειδείς αντιδράσεις προτιμούν τις εκτατικές επιφάνειες των άκρων, κυ-ρίως τις ραχιαίες περιοχές των χεριών. Η συμμετοχή του στόματος είναι λιγότερο συχνή στα λειχηνοειδή φαρμακευτικά εξανθήματα σε σχέση με τον ιδιοπαθή ομαλό λειχήνα. Εμφανίζονται ως πλάκες ή διαβρώσεις. Το κάτω χείλος συχνά προσβάλλεται στις φωτολειχηνοειδείς αντιδράσεις. Τα νύχια μπορεί επίσης να συμμετάσχουν.
Ιστολογικά, υπάρχει φλεγμονή κατά μήκος του δερμοεπιδερμιδικού ορίου, με νέκρωση των κερατινοκυττάρων και φλεγμονώδη διήθηση του χορίου που αποτελείται κυρίως από λεμφοκύτταρα.
Τα ηωσινόφιλα είναι χρήσιμα αν υπάρχουν, αλλά δεν είναι συνήθη σε φωτολειχηνοειδείς αντιδράσεις. Η ιστολογική εικόνα είναι συχνά παρόμοια με τον ιδιοπαθή ομαλό λειχήνα και οι κλινικές πληροφορίες μπορεί να καθορίσουν εάν το λειχηνοειδές εξάνθημα είναι φαρμακογενές.
Οι λειχηνοειδής αντιδράσεις μπορεί να περιορίζονται στο βλεννογόνο του στόματος, ειδικά αν προκαλούνται από τα οδοντικά αμαλγάματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι βλάβες σχετίζονται τοπογραφικά με τις οδοντικές εμφράξεις ή τις μεταλλικές προθέσεις. Ο υδράργυρος ή ο χρυσός, θα δώσουν θετικές επιδερμιδικές δοκιμασίες σε έως δύο τρίτα από τους ασθενείς αυτούς. Η αντικατάσταση αμαλγαμάτων θα οδηγήσει σε υποχώρηση των στοματικών αλλοιώσεων σε αυτές τις περιπτώσεις. Οι ασθενείς με δερματικές βλάβες του ομαλού λειχήνα και στοματικές βλάβες δεν βελτιώνονται με την αφαίρεση των αμαλγαμάτων.
Μια ασυνήθιστη μορφή εξανθήματος είναι η “φαρμακογενής εξέλκωση” του κάτω χείλους. Οι ασθενείς παρουσιάζουν μια επίμονη διάβρωση του κάτω χείλους, που είναι ευαίσθητη αλλά όχι σκληρυμένη. Προκαλείται από διουρητικά και υποχωρεί όταν αυτά διακοπούν.
