Η σχιζοφρένεια είναι μία περίπλοκη νόσος και οι παραισθήσεις είναι ένα από τα συμπτώματά της (εκδηλώνεται στο 70% των ασθενών).
Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Communications από διεθνή ομάδα επιστημόνων δείχνει ότι οι ασθενείς με σχιζοφρένεια που εμφανίζουν παραισθήσεις έχουν μία ανατομική διαφορά στον εγκέφαλό τους η οποία ευθύνεται γι’ αυτές.
Η ανατομική διαφορά εντοπίζεται σε μία περιοχή που βρίσκεται κοντά στο πρόσθιο τμήμα κάθε εγκεφαλικού ημισφαιρίου, στην αύλακα του παραπροσαγωγίου (paracingulate sulcus) η οποία παίζει ρόλο στον διαχωρισμό των αληθινών γεγονότων από τα φανταστικά.
Οι επιστήμονες εξέτασαν μαγνητικές τομογραφίες 153 ατόμων και βρήκε ότι η αύλακα του παραπροσαγωγίου ήταν πιο μικρή στους σχιζοφρενείς που εκδήλωναν παραισθήσεις. Το εύρημα μπορεί να συμβάλλει στην έγκαιρη διάγνωση και, άρα στην αντιμετώπιση του συμπτώματος.
Η αύλακα του παραπροσαγωγίου δημιουργείται λίγο πριν τη γέννηση, με το μέγεθός της να ποικίλει μεταξύ των ανθρώπων. «Είναι μία περιοχή η οποία, παρότι δεν είναι πλήρως ανεπτυγμένη κατά τη γέννηση, είναι υπαρκτή», ανέφερε ο επικεφαλής της μελέτης Γιόν Σίμονς, λέκτορας Νοητικής Νευροεπιστήμης στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ. «Ίσως κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται διαθέτοντας μειωμένου μεγέθους αύλακα, με συνέπεια να έχουν προδιάθεση για την ανάπτυξη παραισθήσεων αργότερα στη ζωή».
Αν το εύρημα επιβεβαιωθεί σε περαιτέρω μελέτες, ιδίως σε παιδιά, ο Σίμονς λέει ότι ενδεχομένως να είναι εφικτό να γίνεται η διάγνωση του κινδύνου για παραισθήσεις νωρίς στη ζωή, και τα παιδιά να λαμβάνουν στήριξη.
Ο Σίμονς και οι συνεργάτες του πραγματοποίησαν τη μελέτη τους σε 113 ασθενείς με σχιζοφρένεια και 40 υγιείς εθελοντές. Οι 79 από τους ασθενείς παρουσίαζαν παραισθήσεις. Η μελέτη εστιάσθηκε στην αύλακα του παραπροσαγωγίου διότι προηγούμενη έρευνα είχε δείξει ότι το μήκος της συσχετίζεται με την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα.
Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, στους πάσχοντες από σχιζοφρένεια με παραισθήσεις η αύλακα ήταν, κατά μέσο όρο, 2 εκατοστά πιο μικρή σε σχέση με τους ασθενείς χωρίς παραισθήσεις και κατά 3 εκατοστά πιο μικρή σε σχέση με τους υγιείς εθελοντές. Κάθε μείωση του μεγέθους κατά 1 εκατοστό, σχετίσθηκε με 20% αύξηση του κινδύνου εμφάνισης παραισθήσεων, είτε αυτές ήταν οπτικές ή ακουστικές (όταν οι ασθενείς ακούν φωνές μέσα τους).
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι κι άλλες διαφορές στον εγκέφαλο συμμετέχουν στην εμφάνιση των παραισθήσεων, αλλά πιστεύουν ότι η αύλακα του παραπροσαγωγίου είναι καθοριστικής σημασίας.
