Ερευνητές του Πανεπιστημίου Loughborough, στο Λονδίνο, διαπίστωσαν ότι η άσκηση είναι πιο αποτελεσματική από ό, τι ο περιορισμός του φαγητού με σκοπό το αδυνάτισμα, τουλάχιστον στη διάρκεια μιας ημέρας. Ο λόγος είναι ότι ο περιορισμός του φαγητού προκαλεί μεγαλύτερη αύξηση της πείνας απ’ ότι άσκηση. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Medicine & Science in Sports and Exercise.
Ο δρ David Stensel και οι συνεργάτες του από το National Centre for Sport and Exercise Medicine East Midlands (NCSEM-EM) μελέτησαν τις ορμονικές, ψυχολογικές και συμπεριφορικές αντιδράσεις 12 γυναικών στον έλεγχο των θερμίδων μέσω της άσκησης και του περιορισμού τροφίμων κατά τη διάρκεια εννέα ωρών.
Ο ερευνητές διαπίστωσαν πως όταν το έλλειμμα ενέργειας (θερμίδων) επιτεύχθηκε περιορίζοντας το φαγητό, οι γυναίκες που συμμετείχαν στη μελέτη είχαν αυξημένα επίπεδα παραγωγής της γκρελίνης της ορμόνης της πείνας και χαμηλότερα επίπεδα της ορμόνης που ονομάζεται πεπτίδιο YY (PYY) ή παγκρεατικό πεπτίδιο YY3-36 και καταστέλλει την πείνα. Αυτές οι ορμονικές μεταβολές δεν παρατηρήθηκαν όταν το ενεργειακό έλλειμμα προκλήθηκε μέσω της άσκησης.
Επίσης, η μελέτη βρήκε ότι οι γυναίκες που είχαν μειώσει το φαγητό, ακολούθως έτρωγαν σχεδόν 30% περισσότερο σε γεύματα μπουφέ σε σύγκριση με τις γυναίκες που είχαν το ίδιο ενεργειακό έλλειμμα μέσω άσκησης. Οι γυναίκες κατανάλωναν, κατά μέσο όρο, 944 θερμίδες μετά από τον περιορισμό του φαγητού αλλά μόνο 660 θερμίδες μετά την άσκηση.
Τα ευρήματα αυτά έρχονται σε αντίθεση με προηγούμενες μελέτες που υποδήλωναν ότι η άσκηση κάνει τους ανθρώπους να τρώνε περισσότερο -ωστόσο οι περισσότερες από αυτές έχουν γίνει σε άνδρες.
Η διαφορά μπορεί να εξηγείται από το γεγονός ότι στην παρούσα μελέτη η ένταση της άσκησης ήταν υψηλότερη φτάνοντας στο 70% της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VO2max) έναντι, συνήθως, 50% που εξέταζαν οι προηγούμενες μελέτες. Να σημειωθεί ότι η μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου δείχνει πόσο γρήγορα μπορεί το σώμα να μεταφέρει οξυγόνο στις μυικές ομάδες του. Οι τιμές της VO2max ανάγονται συνήθως σε μονάδες όγκου οξυγόνου ανά μονάδα χρόνου ανά μονάδα σωματικού βάρους.
Ο Stensel δήλωσε: “Τα ευρήματά μας προσφέρουν μια πολύτιμη συμβολή στη συζήτηση για τη διατροφή και την άσκηση. Δείξαμε ότι η άσκηση δεν μας κάνει να πεινάμε ούτε μας κάνει να τρώμε περισσότερο, τουλάχιστον για τις αμέσως επόμενες ώρες. Το επόμενο βήμα είναι να δούμε αν το όφελος αυτό συνεχίζεται πέρα από την πρώτη ημέρα της άσκησης».
Ίδια αντίδραση σε άνδρες και γυναίκες
Τα ευρήματα προέρχονται από δύο μελέτες που αποσκοπούσαν να βρουν αν οι αντιδράσεις της όρεξης των γυναικών διαφέρουν σε σχέση με τους άνδρες.
Στην πρώτη μελέτη, δημιουργήθηκε ένα ενεργειακό έλλειμμα κατά 840 θερμίδες είτε μέσω της διατροφής είτε μέσω άσκησης (μέτρια ένταση 90 λεπτών που διεξήχθη στο 70% της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου) και οι δείκτες της όρεξης μετρήθηκαν σε διάστημα εννέα ωρών.
Από την ίδια ομάδα γυναικών 10 συμμετείχαν και σε μια άλλη μελέτη που περιέλαβε επίσης 10 άνδρες. Αυτή η δεύτερη μελέτη συνέκρινε το αίσθημα της πείνας ως απάντηση στην μειωμένη πρόσληψη τροφής και στην άσκηση σε άνδρες και γυναίκες. Το εύρημα ήτα πως η ανταπόκριση της γκρελίνης και του πεπτιδίου YY απέναντι στην άσκηση ήταν ίδια για άνδρες και γυναίκες.
