Για τους περισσότερους ανθρώπους, το γέλιο είναι μεταδοτικό. Όταν ακούμε ή βλέπουμε να κάποιον γελάει, συχνά αισθανόμαστε μια τάση να συμμετάσχουμε.
Αλλά μια μελέτη στο περιοδικό Current Biology δείχνει ότι τα αγόρια που κινδυνεύουν να αναπτύξουν ψυχοπάθεια όταν γίνουν ενήλικες δεν έχουν την ίδια παρόρμηση απέναντι στο γέλιο.
Τα άτομα που κινδυνεύουν από ψυχοπάθεια παρουσιάζουν επίμονες ενοχλητικές ή καταστροφικές συμπεριφορές. Όταν ρωτήθηκαν στη μελέτη, τα αγόρια με αυτά τα χαρακτηριστικά, ανέφεραν ότι δεν ήθελαν να συμμετάσχουν γελώντας όπως οι συνομήλικοί τους. Οι εικόνες των εγκεφάλων τους έδειξαν επίσης μειωμένη ανταπόκριση στον ήχο του γέλιου σε ορισμένες περιοχές. Οι διαφορές παρατηρήθηκαν στις περιοχές του εγκεφάλου που προωθούν την ένταξη σε κοινωνικές ομάδες, όχι στις περιοχές του ακουστικού εγκεφάλου.
“Οι περισσότερες μελέτες έχουν επικεντρωθεί στο πώς τα άτομα με ψυχοπαθητικά χαρακτηριστικά επεξεργάζονται αρνητικά συναισθήματα και πώς η έλλειψη ανταπόκρισης μπορεί να εξηγήσει το γεγονός ότι επιτίθενται εναντίον άλλων ανθρώπων”, ανέφερε η επικεφαλής της μελέτη Essi Viding, του University College London. “Η προηγούμενη δουλειά είναι σημαντική, αλλά δεν έχει αποσαφηνίσει γιατί αυτά τα άτομα αποτυγχάνουν να δεσμευτούν με άλλους. Θέλαμε να διερευνήσουμε πώς τα αγόρια που διατρέχουν τον κίνδυνο να αναπτύξουν ψυχοπάθεια επεξεργάζονται τα συναισθήματα που προάγουν την κοινωνική ευθυγράμμιση, όπως το γέλιο”.
“Δεν είναι σωστό να βάζουμε την ετικέτα της ψυχοπάθεια στα παιδιά”, ανέφερε η Viding. “Η ψυχοπάθεια είναι μια διαταραχή της προσωπικότητας των ενηλίκων. Ωστόσο, γνωρίζουμε από τη διαχρονική έρευνα ότι υπάρχουν ορισμένα παιδιά που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν ψυχοπάθεια και εξετάσαμε τα χαρακτηριστικά που υποδεικνύουν ότι υπάρχει κίνδυνος”.
Η Viding και οι συνεργάτες της εξέτασαν 62 αγόρια ηλικίας 11 έως 16 ετών με ανησυχητικές συμπεριφορές και 30 άλλα άτομα που συμπεριφέρονταν φυσιολογικά.
Οι ερευνητές μελέτησαν τη δραστηριότητα του εγκεφάλου των παιδιών χρησιμοποιώντας τη λειτουργική μαγνητική τομογραφία, ενώ άκουγαν γνήσιο γέλιο το οποίο διακοπτόταν από ψεύτικο γέλιο και κλάμα.
Τα αγόρια με συμπεριφορά που θεωρείται κίνδυνος ανάπτυξης ψυχοπάθειας ανέφεραν λιγότερη επιθυμία να συμμετάσχουν συναισθηματικά στο γέλιο.
Όλα τα αγόρια έδειξαν εγκεφαλική δραστηριότητα στο γνήσιο γέλιο σε πολλά μέρη του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένου του ακουστικού φλοιού, όπου επεξεργάζονται οι ήχοι. Εντούτοις, προέκυψαν ενδιαφέρουσες διαφορές, και αυτές ήταν ιδιαίτερα έντονες στα αγόρια των οποίων έχουν μια ανησυχητική συμπεριφορά μέσα σε μια ομάδα. Έδειξαν μειωμένη εγκεφαλική δραστηριότητα στην πρόσθια νησίδα (anterior insula) και την συμπληρωματική κινητική περιοχή (supplementary motor area). Αυτές οι περιοχές του εγκεφάλου πιστεύεται ότι διευκολύνουν την αντήχηση των συναισθήματα των άλλων ανθρώπων.
Οι ερευνητές είπαν ότι τα ευρήματα θα πρέπει να δώσουν σαφή ώθηση στην περαιτέρω μελέτη του τρόπου επεξεργασίας των σημάτων κοινωνικής αλληλεγγύης σε παιδιά που κινδυνεύουν να αναπτύξουν ψυχοπάθεια και αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας.
Τα παιδιά που είναι ευάλωτα στην αναπτυσσόμενη ψυχοπάθεια δεν βιώνουν τον κόσμο όπως όλοι οι υπόλοιποι, είπε η Viding. Και πρόσθεσε: “Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά τα παιδιά είναι προορισμένα να γίνουν αντικοινωνικά ή επικίνδυνα, αλλά τα ευρήματα ρίχνουν φως στην αιτία για την οποία συχνά κάνουν διαφορετικές επιλογές από τους συνομηλίκους τους. Μόλις αρχίζουμε να αναπτύσσουμε μια κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι διαδικασίες που βασίζονται στην κοινωνική συμπεριφορά μπορεί να διαφέρουν σε αυτά τα παιδιά. Η κατανόηση είναι απαραίτητη ώστε να βελτιώσουμε τις τρέχουσες προσεγγίσεις για τη θεραπεία των παιδιών και να βοηθήσουμε τις οικογένειές τους”.
