Την έντονη αντιπαράθεσή τους σχετικά με την αυτοτέλεια του ΕΟΠΥΥ, εξέφρασαν ο υπoυργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός και ο βουλευτής Λάρισας με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη Κ. Μπαργιώτας κατά τη διάρκεια συζήτησης στη Βουλή με αφορμή επίκαιρη ερώτηση του δεύτερου.
Ο Υπουργός Υγείας ισχυρίστηκε ότι δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό στον τρόπο λειτουργίας του ΕΟΠΥΥ, αναφέροντας:
«Η συγκρότηση, η λειτουργία και οι αρμοδιότητες του ΕΟΠΥΥ έχουν καθοριστεί με τον ν. 3918/2011. Αυτός δεν έχει αλλάξει ούτε κατά ένα κόμμα. Αυτό που προστέθηκε είναι ορισμένες αρμοδιότητες που κακώς, κατά την άποψή μας, δεν υπήρχαν και στην προηγούμενη εκδοχή του Οργανισμού του Υπουργείου. Η αντίληψή μας είναι ότι με τη ρύθμιση αυτή την οποία κάναμε, στην ουσία ενισχύεται η πολιτική, η οργανωτική και η διοικητική εποπτεία του ΕΟΠΥΥ και αναβαθμίζεται ο ρόλος του».
O υπουργός πρόσθεσε: «Αυτό το οποίο κάναμε, με το προεδρικό διάταγμα 121 είναι να φτιάξουμε τον Οργανισμό του Υπουργείου Υγείας, που προφανώς ρυθμίζει και τις σχέσεις του Υπουργείου με τους εποπτευόμενους φορείς του. Και ο ΕΟΠΥΥ είναι ένας αυτοτελής αλλά εποπτευόμενος φορέας του Υπουργείου Υγείας».
Από την πλευρά του κ. Μπαργιώτας, υπερασπίστηκε τον ισχύοντα τρόπο λειτουργίας του ΕΟΠΥΥ, επισημαίνοντας ότι «ο ΕΟΠΥΥ πρέπει να συνεχίσει όπως σχεδιάστηκε, ως ανεξάρτητος αγοραστής υπηρεσιών, το περίφημο ‘μονοψώνιο’, το οποίο έχει την ικανότητα να πιέζει τις τιμές, να ελέγχει την ποιότητα και να διαλέγει, όχι με γυαλιά μυωπίας, ιδεολογικά, μεροληπτώντας υπέρ του κρατικού ή υπέρ του ιδιωτικού ή υπέρ του ΣΔΙΤ αύριο, μεθαύριο, αλλά βάζοντας σταθερά κριτήρια κόστους-απόδοσης κάθε φορά».
Στην ερώτηση του κ. Μπαργιώτα για το που θα πάει ο ΕΟΠΥΥ τα επόμενα πέντε χρόνια, ο κ. Ξανθός απάντησε ότι το πολιτικό σχέδιο είναι το εξής:
«Ο ΕΟΠΥΥ είναι ένας φορέας που διαχειρίζεται 5,5 δισεκατομμύρια ευρώ, όταν ο κρατικός προϋπολογισμός, που αφορά τον ευρύτερο τομέα της υγείας, είναι 4,5 δισεκατομμύρια. Εμείς, λοιπόν, θεωρούμε ότι και ο ένας και ο άλλος προϋπολογισμός είναι δημόσια δαπάνη υγείας και η δημόσια δαπάνη υγείας οφείλει κατά προτεραιότητα να καλύπτει, να στηρίζει το δημόσιο σύστημα υγείας, γιατί αυτό σήμερα έχει ανάγκη η κοινωνία σε μια περίοδο φτωχοποίησης και αποκλεισμού, που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Με τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζετε το θέμα, αναπαράγετε μια ασφαλιστοκεντρική προσέγγιση για την πολιτική υγείας που είναι τελείως αναντίστοιχη με τις ανάγκες μιας χώρας που έχει 21%, 22% ανεργία και έχει τεράστιο πρόβλημα στο ασφαλιστικό της σύστημα. Πραγματικά, είναι μια μάχη χαρακωμάτων που υπερασπίζεται έναν αναχρονισμό απέναντι σε μια πολιτική ηγεσία και μια Κυβέρνηση που δίνει μια μάχη σταθεροποίησης, αναβάθμισης και μεταρρύθμισης της δημόσιας περίθαλψης. Αυτή είναι η ουσία. Ούτε ακρωτηριασμός, ούτε συρρίκνωση, ούτε καταστροφολογία νομίζω ότι αρμόζει σε αυτή την περίπτωση».
