Στα μεγάλα ερωτήματα για το σύμπαν, το μέλλον της ανθρωπότητας και τη ζωή δίνει αναφέρεται ο Στίβεν Χόκινγκ στο βιβλίο που κυκλοφορεί από την Τρίτη 16 Οκτωβρίου ταυτόχρονα σε Ηνωμένες Πολιτείες, Βρετανία, Ιταλία, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία. Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Σύντομες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα».
Λίγες μέρες πριν από τη δημοσίευση του τελευταίου του βιβλίου, ο Στίβεν Χόκινγκ βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο για έναν άλλο λόγο: μια έντονη και αμφιλεγόμενη μελλοντική πρόβλεψη που προμηνύει το τέλος της ανθρώπινης φυλής όπως την ξέρουμε.
Στο τελευταίο του μήνυμα προς την ανθρωπότητα, ο Χόκινγκ υπογραμμίζει ότι η επιστήμη της γενετικής θα δημιουργήσει υπερανθρώπους και έτσι αναπόφευκτα θα αλλάξει την τροχιά της ανθρώπινης εξέλιξης. Αναφέρει ότι προμηνύεται ένα ζοφερό μέλλον για τη μη τροποποιημένη γενετικά ανθρωπότητα, καθώς η πλούσια ελίτ θα χρησιμοποιήσει την επιστήμη της γενετικής για να διορθώσει και να αναβαθμίσει το DNA των παιδιών της.
«Εισερχόμαστε τώρα σε μια νέα φάση αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί αυτοσχέδια εξέλιξη, στην οποία θα είμαστε σε θέση να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε το DNA μας» γράφει ο κορυφαίος επιστήμονας. «Έχουμε χαρτογραφήσει το DNA, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε διαβάσει το βιβλίο της ζωής, έτσι μπορούμε να αρχίσουμε να κάνουμε διορθώσεις σε αυτό. Είμαι σίγουρος ότι κατά τη διάρκεια του αιώνα μας οι άνθρωποι θα ανακαλύψουν τρόπους για να τροποποιήσουν όχι μόνο την ευφυΐα, αλλά και τα ανθρώπινα ένστικτα όπως είναι η επιθετικότητα».
Ο αστροφυσικός προβλέπει ότι πιθανότατα θα ψηφιστούν νόμοι κατά της γενετικής τροποποίησης ανθρώπινων όντων αλλά κάποιοι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν στον πειρασμό να βελτιώσουν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως η μνήμη, η αντίσταση στις ασθένειες και η μακροβιότητα.
Οι σημαντικές ανακαλύψεις που πρόκειται να σημειωθούν σύντομα στη γενετική θα βάλουν σε πειρασμό ιδίως τους ισχυρούς και πλούσιους ανθρώπους, καθώς θα μπορούν να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους ότι θα υπερτερούν σε διανοητικό και γονιδιακό επίπεδο, κάτι που στη συνέχεια θα έχει επιπτώσεις στους κανονικούς ανθρώπους που δεν θα μπορούν να τους ανταγωνιστούν. Έτσι, σύμφωνα με τον Στίβεν Χόκινγκ, οι υπεράνθρωποι θα υπερισχύσουν και θα αντικαταστήσουν τον άνθρωπο που ξέρουμε σήμερα.
Ο Bρετανός αστροφυσικός που άφησε την τελευταία του πνοή τον περασμένο Μάρτιο γράφει: «Είχα μια καταπληκτική ζωή σε αυτόν τον πλανήτη, ενώ συγχρόνως διέτρεχα με το μυαλό μου ολόκληρο το σύμπαν και τους νόμους της Φυσικής. Έφτασα στα πέρατα του γαλαξία, ταξίδεψα σε μια μαύρη τρύπα και γύρισα στις απαρχές του χρόνου. Στη Γη είδα αναταράξεις και ηρεμία, επιτυχία και πόνο. Ήμουν πλούσιος και φτωχός, οργανικά ικανός και ανίκανος. Δέχθηκα συγχαρητήρια και επικρίσεις, αλλά ποτέ δεν αγνοήθηκα. Χάρη στη δουλειά μου είχα το εξαιρετικό προνόμιο να συμβάλω στην κατανόηση του σύμπαντος».
«Η επιστήμη αποδεικνύεται πολλές φορές πιο παράξενη από την επιστημονική φαντασία. Και προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση» εξηγεί, για να προχωρήσει σε μια προσωπική εξομολόγηση: «Εγώ είμαι ένας επιστήμονας με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τη Φυσική, την Κοσμολογία, το σύμπαν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Χάρη στους γονείς μου καλλιέργησα μια ακόρεστη περιέργεια, ενώ δεν έπαψα ποτέ να προσπαθώ, όπως ο πατέρας μου, να απαντώ στα πολλά ερωτήματα που θέτει η επιστήμη».
Πού τον οδήγησε αυτή η ακόρεστη περιέργεια; «Πέρασα όλη μου τη ζωή ταξιδεύοντας στο σύμπαν χωρίς να βγω ποτέ από το μυαλό. Κάποια στιγμή πίστεψα ότι θα ζούσα το τέλος της Φυσικής όπως τη γνωρίζουμε. Σήμερα, αντίθετα, πιστεύω πως και μετά το βιολογικό μου τέλος οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν το θαύμα των επιστημονικών ανακαλύψεων. Είμαστε κοντά σε κάποιες από αυτές τις απαντήσεις. Αλλά ακόμη δεν έχουμε φτάσει».
Kαι συνεχίζει με μια θέρμη φιλοσοφικής ενατένισης: «Μία από τις μεγάλες αποκαλύψεις της διαστημικής εποχής είναι η νέα οπτική κάτω από την οποία η ανθρωπότητα έμαθε να κοιτάζει τον εαυτό της: όταν παρατηρούμε τη Γη από το Διάστημα, βλέπουμε ένα ενιαίο σύνολο. Αντιλαμβανόμαστε την ενότητα, όχι τις διαιρέσεις. Είναι μια εικόνα που μέσα στην τεράστια απλότητά της μεταδίδει ένα πολύ δυνατό μήνυμα: ένας μοναδικός πλανήτης, μία και μόνο ανθρώπινη φυλή».
Ένα είναι το συμπέρασμα για τον Στίβεν Χόκινγκ: «Το μέλλον της ανθρωπότητας βρίσκεται στο σύμπαν» σημειώνει, υπενθυμίζοντας ότι γεννήθηκε ακριβώς τρεις αιώνες μετά τον θάνατο του Γαλιλαίου. «Μου αρέσει να σκέπτομαι ότι αυτή η σύμπτωση έπαιξε ρόλο στην κατεύθυνση που πήρα στο πεδίο των επιστημών. Αν και βέβαια, σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, εκείνη την ημέρα θα πρέπει να γεννήθηκαν περίπου διακόσιες χιλιάδες παιδιά. Και ποιος ξέρει πόσα από αυτά επέδειξαν κάποιο ενδιαφέρον για την αστρονομία».
Ο Χόκινγκ θα έπρεπε, πάντως, να ζήσει πολύ λιγότερα χρόνια από τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά εξαιτίας της νόσου του Λου Γκέρινγκ από την οποία προσβλήθηκε σε νεαρή ηλικία. Τελικά, κατάφερε να ζήσει για πολλές δεκαετίες ακόμη καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. «Δεν ήμουν ποτέ ανάμεσα στους καλύτερους μαθητές – ήταν μια τάξη πολύ έξυπνων παιδιών και εγώ ήμουν πάνω κάτω στον μέσο όρο. Οι συμμαθητές μου, πάντως, με φώναζαν Αϊνστάιν. Αυτό σημαίνει ότι έβλεπαν κάτι σε μένα. Δύο συμμαθητές μου πάντως είχαν στοιχηματίσει ένα σακουλάκι καραμέλες ότι δεν θα γινόμουν κανένας» αναφέρει για τα μαθητικά του χρόνια, ενώ ανατρέχει και στην τεράστια επιτυχία που γνώρισε το βιβλίο του «Το χρονικό του χρόνου: Από τη Μεγάλη Έκρηξη ως τις μαύρες τρύπες»: «Δεν περίμενα τέτοια επιτυχία. Χωρίς αμφιβολία συνέβαλε το ενδιαφέρον του κόσμου για την ιστορία μου, για το γεγονός ότι κατάφερα να γίνω θεωρητικός φυσικός και συγγραφέας μπεστ σέλερ παρά την αναπηρία μου».
Ο Χόκινγκ δίνει δείγματα ταπεινότητας αλλά και αυτοσαρκασμού: «Για πολλούς συναδέλφους μου είμαι ένας φυσικός ανάμεσα στους πολλούς. Αλλά για το μεγάλο κοινό ήμουν ο πιο διάσημος φυσικός του κόσμου. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι, με εξαίρεση τον Αϊνστάιν, οι επιστήμονες δεν γίνονται δημοφιλείς όσο οι ροκ σταρ και εν μέρει επειδή αντικατοπτρίζω το στερεότυπο της ανάπηρης ιδιοφυΐας: δεν μπορώ να καμουφλαριστώ με μια περούκα και ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά. Το αναπηρικό καροτσάκι με προδίδει».
