Αυξημένο κίνδυνο καρδιαγγειακών επεισοδίων έχουν τα άτομα που πάσχουν από οστεοαρθρίτιδα στο ισχίο και στο γόνατο, αλλά αυτό δεν ισχύει όταν η πάθηση εμφανίζεται στο χέρι.
Σύμφωνα με Καναδούς επιστήμονες που πραγματοποίησαν μια μελέτη η οποία περιέλαβε πάνω από 18.000 άτομα, σε ορισμένες περιπτώσεις οι επιπτώσεις της οστεοαρθρίτιδας στο καρδιαγγειακό σύστημα είναι συγκρίσιμες με εκείνες της παχυσαρκίας ή της υπέρτασης.
«Η οστεοαρθρίτιδα αποτελεί σημαντική αιτία νοσηρότητας δεδομένου ότι επηρεάζει περίπου το 15% του πληθυσμού. Μέχρι την ηλικία των 65 ετών, το 80% του πληθυσμού έχει ακτινογραφικές ενδείξεις οστεοαρθρίτιδας και το 60% εμφανίζει συμπτώματα», επισημαίνει ο ορθοπαιδικός χειρουργός Δρ. Αθανάσιος Τσουτσάνης.
Και προσθέτει: «Πρόκειται για μια εκφυλιστική ασθένεια των αρθρώσεων που εξελίσσεται καθώς ο χόνδρος με την πάροδο του χρόνου φθείρεται, ή που ξεκινά ως αντίδραση στο στρες που υποβάλλεται στο οστό μετά από τραυματισμό. Από οστεοαρθρίτιδα υποφέρουν εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως. Πρόκειται για μια χρόνια νόσος, από τις πιο συχνές. Εκτός από πρήξιμο και απώλεια χόνδρου, οι ασθενείς μπορεί επίσης να βιώνουν δυσκαμψία και πόνο».
Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι η πάθηση επηρεάζει τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών επεισοδίων. Οι καρδιαγγειακές παθήσεις, όπως η ισχαιμική καρδιακή νόσος, η συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια και το εγκεφαλικό επεισόδιο, αποτελούν την κύρια αιτία νοσηρότητας και θνησιμότητας. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 17,5 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο απ’ αυτές, αριθμός που αποτελεί περίπου το 30% όλων των θανάτων παγκοσμίως.
Επειδή μεγάλο ποσοστό καρδιαγγειακών διαταραχών θα μπορούσαν να προληφθούν, οι επιστήμονες αναζητούν συνεχώς τους τροποποιήσιμους παράγοντες ώστε να αποφευχθεί σημαντικός αριθμός καρδιαγγειακών συμβαμάτων και θανάτων.
Τα ευρήματα συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η ύπαρξη οστεοαρθρίτιδας αποτελεί παράγοντα κινδύνου όταν υφίσταται στο γόνατο ή στο ισχίο, αλλά είναι αντικρουόμενα όταν εντοπίζεται στο χέρι.
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Οτάβα και του Τορόντο στον Καναδά, ερεύνησαν το θέμα σε 18.490 συμμετέχοντες. Η μέση ηλικία αυτών ήταν 68 ετών και το 60,3% ήταν γυναίκες, Το 24,4% πληρούσε τα κριτήρια για οστεοαρθρίτιδα, το 16,3% ανέφερε ότι είχε πρόβλημα στη λαβή αντικειμένων και το 25,4% ότι είχε πρόβλημα στο περπάτημα. Σε μια διάρκεια παρακολούθησης 13,4 ετών, κατά μέσο όσο, το 31,9% των συμμετεχόντων αντιμετώπισε καρδιαγγειακό επεισόδιο (συνολικά 2.759 νοσηλείες για καρδιακή ανεπάρκεια, 1.865 για έμφραγμα του μυοκαρδίου, 1.844 για εγκεφαλικό επεισόδιο, 1.344 για στηθάγχη και 1.238 για επεμβάσεις επαναγγείωσης).
Διαπιστώθηκε ότι τα άτομα με οστεοαρθρίτιδα στο γόνατο ή στο ισχίο, αλλά όχι στο χέρι, ήταν σημαντικά πιο πιθανό να υποστούν καρδιαγγειακό επεισόδιο. Συγκεκριμένα, ο κίνδυνος ήταν κατά 13% υψηλότερος στους ασθενείς που είχαν οστεοαρθρίτιδα σε τουλάχιστον δύο γοφούς ή/και γόνατα σε σύγκριση με εκείνους που δεν είχαν οστεοαρθρίτιδα, και κατά 22% όταν η νόσος εντοπιζόταν σε τρεις ή περισσότερες αρθρώσεις (ισχία ή γόνατα).
Όπως εξηγεί ο Δρ. Τσουτσάνης, υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που μπορεί να εμπλέκονται στην διαμόρφωση του συσχετισμού, δεδομένου ότι και οι δύο ασθένειες έχουν μερικούς κοινούς παράγοντες κινδύνου. Τέτοιοι είναι η παχυσαρκία, η υπέρταση, ο διαβήτης, και η υπερχοληστερολαιμία.
Επίσης, για τον αυξημένο κίνδυνο καρδιαγγειακών συμβαμάτων έχουν κατηγορηθεί τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα που δίδονται στους ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα για την ανακούφιση του πόνου.
Τέλος, η συντριπτική πλειονότητα των μελετών δείχνει ότι οι ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα στο γόνατο ή στο ισχίο είναι λιγότερο σωματικά δραστήριοι, εξαιτίας του έντονου πόνου που βιώνουν στις αρθρώσεις. Η πτώση της σωματικής δραστηριότητας ή η ακινησία στην οποία άθελά τους περιέρχονται οι ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες, όχι μόνο στην ποιότητα ζωής τους αλλά και στο καρδιαγγειακό τους σύστημα.
Ο Δρ. Τσουτσάνης επισημαίνει: «Κύριος στόχος θα πρέπει να είναι η δραστηριοποίηση των ασθενών, αλλά σε προχωρημένα στάδια μπορεί να επιτευχθεί μόνο μετά από χειρουργική επέμβαση. Το ευτύχημα είναι ότι οι επεμβάσεις είναι πλέον ρουτίνας, δεν ενέχουν σοβαρούς κινδύνους, δεν απαιτείται μακρόχρονη ανάρρωση και γι’ αυτό υποβάλλονται σ’ αυτές ακόμα και ασθενείς νεότερης ηλικίας που επιθυμούν να παραμείνουν ενεργοί και δραστήριοι. Η εξέλιξη των χειρουργικών μεθόδων ελάχιστης επεμβατικότητας είναι πιο φιλικές τόσο στον ασθενή όσο και στον χειρουργό. Ιδιαίτερα η AMIS (Anterior Minimal Invasive Surgery) υπόσχεται και πραγματοποιεί κινητοποίηση την ίδια ημέρα, μείωση ή εξάλειψη του πόνου και πολύ γρηγορότερη επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες. Μετά από την ολική ή μερική αρθροπλαστική ισχίου ή/και γόνατος οι ασθενείς είναι σε θέση να ασκούνται, να βελτιώσουν τους δείκτες υγείας της καρδιάς».
