Μια νέα μελέτη έδειξε ότι η κατανάλωση λαχανικών που είναι πλούσια σε νιτρικά άλατα – βρίσκονται κυρίως στα πράσινα φυλλώδη λαχανικά και στα παντζάρια- μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο εκφύλισης ωχράς κηλίδας σε πρώιμο στάδιο.
Ερευνητές από το Ινστιτούτο Ιατρικών Ερευνών Westmead πήραν συνέντευξη από περίπου 2.000 Αυστραλούς ενήλικες ηλικίας άνω των 49 ετών και τους παρακολούθησαν για μια περίοδο 15 ετών.
Η έρευνα έδειξε ότι οι άνθρωποι που κατανάλωναν από 100 έως 142 mg νιτρικών αλάτων μέσω λαχανικών κάθε μέρα είχαν 35% χαμηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης πρώιμης εκφύλισης ωχράς κηλίδας από ό, τι οι άνθρωποι που κατανάλωναν λιγότερο από 69 mg νιτρικών αλάτων από τα λαχανικά.
H επικεφαλής ερευνήτρια Bamini Gopinath, αναπληρώτρια καθηγήτρια από το Ινστιτούτο Westmead και το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, δήλωσε ότι η σχέση μεταξύ των νιτρικών αλάτων και του εκφυλισμού της ωχράς κηλίδας μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις.
Η Gopinath είπε: «Αυτή είναι η πρώτη φορά που αξιολογήθηκαν τα αποτελέσματα των διαιτητικών νιτρικών αλάτων στον κίνδυνο εκφύλισης της ωχράς κηλίδας. Στην ουσία διαπιστώσαμε ότι οι άνθρωποι που κατανάλωναν 100-142 mg νιτρικών αλάτων καθημερινά είχαν μειωμένο κίνδυνο ανάπτυξης πρώιμων σημείων εκφύλισης ωχράς κηλίδας σε σύγκριση με άτομα που κατανάλωναν λιγότερα νιτρικά άλατα».
Και πρόσθεσε: «Εάν τα ευρήματα επιβεβαιωθούν, η ενσωμάτωση μιας σειράς τροφών πλούσιων σε νιτρικά άλατα όπως τα πράσινα φυλλώδη λαχανικά και τα παντζάρια θα μπορούσε να είναι μια απλή στρατηγική για την πρόληψη του πρόωρου εκφυλισμού της ωχράς κηλίδας».
Το σπανάκι έχει περίπου 20 mg νιτρικά ανά 100 γραμμάρια, ενώ το παντζάρια έχουν σχεδόν 15 mg ανά 100 γραμμάρια.
Η έρευνα δεν έδειξε πρόσθετα οφέλη για ανθρώπους που ξεπερνούσαν τα 142 mg νιτρικών αλάτων ημερησίως. Επίσης, δεν έδειξε σημαντικές συνδέσεις μεταξύ των νιτρικών αλάτων και της ωχράς κηλίδας σε προχωρημένη φάση, ή μεταξύ νιτρικών που δεν βρίσκονται σε φυτά.
Να σημειωθεί ότι περίπου ένα στα επτά άτομα άνω των 50 ετών έχει κάποια σημάδια εκφύλισης της ωχράς κηλίδας. Η ηλικία είναι ο ισχυρότερος γνωστός παράγοντας κινδύνου για τη νόσο. Επί του παρόντος δεν υπάρχει θεραπεία.
Η παρούσα έρευνα είναι μέρος μιας από τις μεγαλύτερες επιδημιολογικές μελέτες στον κόσμο, που παρακολουθεί το ρόλο της διατροφής και του τρόπου ζωής σε σχέση με μια σειρά χρόνιων ασθενειών.
