Η μέχρι τώρα έρευνα είχε επικεντρωθεί στη μητέρα σχετικά με τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στο παιδί το στρες της κατά την εγκυμοσύνη.
Αλλά τώρα μια νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Development & Psychopathology δείχνει ότι ένας πατέρας που είναι αγχωμένος στη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας είναι πιθανότερο να έχει παιδιά με συναισθηματικά και συμπεριφορικά προβλήματα.
Στη μελέτη οι ερευνητές αποτίμησαν μέσω ερωτηματολογίων και συνεντεύξεων την ψυχολογική κατάσταση 438 ζευγαριών που έμελλε να γίνουν γονείς.
Οι συμμετέχοντες ανέφεραν συμπτώματα τα άγχους ή κατάθλιψης κατά το τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Οι αναλύσεις αυτές επαναλήφθηκαν στους τέσσερις, τους 14 και τους 24 μήνες μετά τη γέννηση. Σε αυτές συμπεριλήφθηκαν αναλύσεις για την ποιότητα της σχέσης του ζευγαριού και για τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές του παιδιού.
Τα ευρήματα δείχνουν ότι τα παιδιά των οποίων οι πατέρες είχαν στρες εμφανίζουν μεγαλύτερο πείσμα και νευρικότητα συγκριτικά με αυτά που οι πατέρες τους ένιωθαν ευεξία στην περίοδο της εγκυμοσύνης της μητέρας.
Η παρούσα μελέτη που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, είναι η πρώτη που μελετά την επίδραση της ψυχικής υγείας και των δύο γονιών στην ανάπτυξη του παιδιού τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του.
Η επικεφαλής της παρούσας μελέτης, η καθηγήτρια Κλαιρ Χιουγκς, τονίζει τη σημασία της σχέσης του παιδιού με τον πατέρα καθώς και τα πρώιμα προβλήματα στη σχέση του παιδιού και με τους δυο γονείς μπορεί να έχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις.
Η Χιουγκς, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας, λέει πως αυτά αναδεικνύουν την ανάγκη πιο πρώιμης και αποτελεσματικής παροχής ψυχολογικής στήριξης στο ζευγάρι ώστε και οι δύο γονείς να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι ως γονείς.
Διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά 2 ετών ήταν πιθανότερο να εκφράσουν συναισθηματικά προβλήματα -να είναι δυστυχισμένα, να ανησυχούν, να κλαίνε, να φοβούνται εύκολα ή να προσκολλώνται σε καταστάσεις- αν οι γονείς τους είχαν προβλήματα στη μεταξύ τους σχέση την πρώτη περίοδο μετά τη γέννηση τους. Τα προβλήματα στη σχέση των γονιών που φέρουν αυτές τις συναισθηματικές αποκρίσεις στα παιδιά ποικίλουν από απλή έλλειψη ευτυχίας στο ζευγάρι έως καυγάδες και άλλα είδη συγκρούσεων.
Οι συντάκτες της μελέτης υποστηρίζουν ότι, αν και υπάρχουν γενετικοί παράγοντες που εξηγούν μερικώς το πώς η πριν από τη γέννηση πατρική συμπεριφορά επηρεάζει το παιδί, δεν μπορούν να βασιστούν σε αυτούς για την εύρεση απόλυτων εξηγήσεων.
Υποθέτουν το στρες της μητέρας που ζει με έναν δυστυχή ή γεμάτο άγχος σύντροφο μεταφέρεται ενδομητρίως στο έμβρυο, ακόμα και αν οι ίδιες οι μητέρες δεν είναι ούτε δυστυχισμένες ούτε έχουν στρες.
