Για δεκαετίες, υπάρχει ένας αποδεκτός ορισμός της δίαιτας στον ακαδημαϊκό χώρο και στο κοινωνικό σύνολο. Ο Michael Lowe, καθηγητής στο Κολέγιο Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου Drexel, πρόσφατα επανεκτίμησε την επί δεκαετίες έρευνα για τη δίαιτα για να προσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο οι ερευνητές και το κοινό ορίζουν τη δίαιτα και την κουλτούρα της απώλειας βάρους.
Σύμφωνα με τον Lowe, το πιο πιεστικό πρόβλημα δεν είναι η ίδια η δίαιτα, αλλά η σύγκρουση του σύγχρονου περιβάλλοντος των τροφίμων με την εξελικτική μας κληρονομιά που μας ωθεί να βρίσκουμε και να καταναλώσουμε τρόφιμα όταν είναι διαθέσιμα. Στο σημερινό περιβάλλον διατροφής, είναι εξαιρετικά δύσκολος ο διαρκής έλεγχος της πρόσληψης τροφής. Αυτές οι προκλήσεις αυξάνονται περαιτέρω εάν υπάρχει γενετική προδιάθεση για υπερβολική αύξηση βάρους. Ο Lowe, μαζί με τους διδακτορικούς φοιτητές Joanna Chen και Simar Singh, εξηγούν τη σχέση αυτού του υπόβαθρου με τη δίαιτα σε δύο πρόσφατα δημοσιευμένα άρθρα στο Appetite and Physiology & Behavior.
“Η έρευνα σχετικά με τον ορισμό και τις συνέπειες της δίαιτας έχει δημιουργήσει αντιπαραθέσεις για χρόνια. Αυτή η διαμάχη έχει εξαπλωθεί και στο δημόσιο χώρο, ειδικά καθώς οι διατροφικές διαταραχές και η παχυσαρκία έχουν γίνει πιο διαδεδομένες”, δήλωσε ο Lowe. “Μια από τις πρώτες και μακρότερες διαμάχες αφορά το πλαίσιο διατροφής που δημιουργήθηκε από τους καθηγητές του Πανεπιστημίου του Τορόντο, Peter Herman και Janet Polivy στα μέσα της δεκαετίας του 1970”.
Ο Lowe και οι συνεργάτες του προτείνουν ότι οι ιστορικές τάσεις επηρέασαν την ανάπτυξη της Θεωρίας του Περιορισμού (των θερμίδων) με τρόπους που αναιρούσαν την πρακτική της δίαιτας για έλεγχο βάρους. Στη δεκαετία του 1970 και του 1980, δύο ανησυχητικά προβλήματα υγείας άρχισαν να αυξάνονται: η παχυσαρκία και οι διατροφικές διαταραχές που περιλαμβάνουν υπερβολική κατανάλωση τροφής (νευρική βουλιμία και κραιπάλες υπερφαγίας). Αν και μερικές φορές συνυπάρχουν παχυσαρκία και οι διατροφικές διαταραχές, το ένα συμβαίνει συχνά χωρίς το άλλο, εξήγησε ο Lowe.
Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι ότι αυτοί που υποστηρίζουν τον περιορισμό των θερμίδων για αυτό που αποκαλούν «χρόνια δίαιτα» (περιορισμένη κατανάλωση τροφής) μετρούν στην πραγματικότητα τις διακυμάνσεις του βάρους και τη συναισθηματική εμπλοκή με το φαγητό, σύμφωνα με τον Lowe. Οι Herman και Polivy απέδωσαν τη συναισθηματική εμπλοκή στη χρόνια δίαιτα, αλλά στα μέσα της δεκαετίας του 1970 δεν μπορούσαν να γνωρίζουν ότι οι δυτικές κοινωνίες βρίσκονταν στα πρόθυρα μιας διπλής επιδημίας. της παχυσαρκίας και της κραιπάλης φαγητού. Συνεπώς, δεν συνειδητοποίησαν ότι η δίαιτα δεν ήταν συνήθως η αιτία των προβλημάτων διατροφής και του βάρους, αλλά η συνέπεια και το σύμπτωμα ενός αναδυόμενου, τοξικού περιβάλλοντος τροφίμων.
“Το να ρωτάς αν η δίαιτα είναι καλή ή κακή είναι σαν να ρωτάς αν η μεθαδόνη είναι καλή ή κακή”, δήλωσε ο Lowe. “Εάν κάποιος κάνει δίαιτα απώλειας βάρους λόγω ανεπιθύμητης αύξησης βάρους ή απώλειας ελέγχου της κατανάλωσης τροφών, τότε η δίαιτα θα βελτιώσει, τουλάχιστον, προσωρινά αυτές τις καταστάσεις. Όπως και η λήψη μεθαδόνης είναι συνέπεια μιας προϋπάρχουσας ευαισθησίας στον εθισμό στα ναρκωτικά, η δίαιτα είναι συνέπεια μιας προϋπάρχουσας ευαισθησίας στην παχυσαρκία ή απώλειας του ελέγχου της κατανάλωσης τροφής”.
Ο καλύτερος τρόπος για να περιοριστεί η δίαιτα είναι να γίνουν εκτεταμένες αλλαγές στο περιβάλλον των τροφίμων, τόσο κοινωνικά όσο και εντός του σπιτιού. Βοηθώντας τα άτομα να καταλάβουν ότι η δίαιτα είναι περισσότερο αποδιοπομπαίος τράγος παρά ο “κακός” της υπόθεσης πρέπει να εστιάσουμε στην πραγματική πηγή των εμμονών μας στο φαγητό, το βάρος και τη δίαιτα: σε ένα περιβάλλον τροφίμων το ίδιο ανθυγιεινό όπως το «περιβάλλον καπνού» στη δεκαετία του 1950.
Η τελική διάκριση, σύμφωνα με τον Lowe είναι ότι υπάρχει ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού για το οποίο η δίαιτα απώλειας βάρους είναι πραγματικά ολέθρια. Είναι εκείνοι με ανορεξία ή νευρική βουλιμία. Σε αυτά τα άτομα, η δίαιτα οδηγεί σε μια κατάσταση που ο Lowe αποκαλεί καταστολή του βάρους, η οποία παραδόξως βοηθά στη διαιώνιση της διατροφικής τους διαταραχής. Για αυτά τα άτομα, η δίαιτα απώλειας βάρους ήταν πράγματι επικίνδυνη. Αλλά και πάλι, ένα ανθυγιεινό περιβάλλον διατροφής είναι ο πιθανός ένοχος που τους προκάλεσε να πάρουν βάρος αρχικά, προκαλώντας τους έτσι να ακολουθήσουν μια ανθυγιεινή δίαιτα για να βρουν τη λύση.
Πηγές:
-
- The food restriction wars: Proposed resolution of a primary battle. Physiology & Behavior, 2021; 240: 113530 DOI: 10.1016/j.physbeh.2021.113530
- Commentary on: “What is restrained eating and how do we identify it?”: Unveiling the elephant in the room. Appetite, 2021; 105221 DOI: 10.1016/j.appet.2021.105221
