Η επιδημία του διαβήτη τύπου 2 παγκοσμίως απαιτεί τον εντοπισμό των παραγόντων αυτής της επιδημίας. Ενώ η παχυσαρκία είναι ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου για διαβήτη, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που θα μπορούσαν ενδεχομένως να διορθωθούν πιο εύκολα. Το κάλιο, κυρίως τα επίπεδά του στο αίμα, αλλά, και σε κάποιο βαθμό, τα επίπεδα της διατροφικής πρόσληψης, έχει συσχετιστεί με υψηλότερο κίνδυνο διαβήτη σε ορισμένες μελέτες.
Τα άτομα με διαβήτη έχουν συχνά χαμηλό κάλιο. Και τα πολύ χαμηλά επίπεδα καλίου εμπλέκονται στη ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα και στον κύκλο της ινσουλίνης.
Το χαμηλό κάλιο οδηγεί σε μειωμένη ανοχή στη γλυκόζη μειώνοντας την έκκριση ινσουλίνης. Η ινσουλίνη δεν βάζει μόνο τη γλυκόζη στα κύτταρα, βάζει και το κάλιο, και αυξάνεται όταν υπάρχει κάλιο στο αίμα. Τα άτομα με χαμηλά επίπεδα καλίου απελευθερώνουν λιγότερη ινσουλίνη, η οποία προκαλεί υψηλότερα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2. Το κάλιο είναι ένα βασικός ηλεκτρολύτης εντός των υγρών των κυττάρων και απαιτείται για σημαντικές κυτταρικές διεργασίες. Όταν υπάρχει υπερβολική γλυκόζη έξω από τα κύτταρα, το κάλιο κινείται και αυτό έξω από τα κύτταρα και τα επίπεδά του αυξάνονται στο αίμα. Στη συνέχεια, η ινσουλίνη αυξάνεται για να βάλει τη γλυκόζη και το κάλιο μέσα στα κύτταρα και να αποκαταστήσει την ισορροπία. Όταν υπάρχει αντίσταση στην ινσουλίνη, ή όταν δεν παράγεται αρκετή ινσουλίνη, προκαλείται συσσώρευση της γλυκόζης στην κυκλοφορία του αίματος.
Να σημειωθεί ότι το κάλιο και το νάτριο έχουν μια περίπλοκη σχέση και προορίζονται να εξισορροπήσουν το ένα το άλλο για τη σωστή κυτταρική λειτουργία. Όσο περισσότερο νάτριο τρώτε, τόσο λιγότερο κάλιο έχει το σώμα σας. Και αντίστροφα, όσο περισσότερο κάλιο τρώτε, τόσο περισσότερο νάτριο οδηγείται για έκκριση στα ούρα. Έτσι, ένα άτομο που τρώει πολύ αλάτι -αποτελείται κατά 40% από νάτριο- χάνει το απαραίτητο κάλιο.
Μια μελέτη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins συνέδεσε τα χαμηλά επίπεδα καλίου με τον διαβήτη. Διαπίστωσε ότι τα άτομα που έπαιρναν θειαζίδες για τη θεραπεία της υψηλής αρτηριακής πίεσης παρουσίασαν απώλεια ηλεκτρολυτών, όπως το κάλιο. Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι αυτή η απώλεια μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο ενός ατόμου να αναπτύξει διαβήτη.
Παρόλο που το χαμηλό κάλιο μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη, η λήψη καλίου δεν θα θεραπεύσει τον διαβήτη σας. Αλλά γνωρίζουμε τώρα ότι το χαμηλότερο κάλιο στο αίμα είναι ένας ανεξάρτητος παράγοντας κινδύνου για διαβήτη και ότι οι Αφροαμερικανοί έχουν, κατά μέσο όρο, χαμηλότερα επίπεδα καλίου από τους λευκούς. Τα χαμηλότερα επίπεδα καλίου στο αίμα μπορεί να εξηγήσουν γιατί οι Αφροαμερικανοί έχουν διπλάσιες πιθανότητες να διαγνωστούν με διαβήτη τύπου 2 από τους λευκούς.
Οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από περισσότερους από 12.000 συμμετέχοντες στη Μελέτη Κινδύνου Αθηροσκλήρωσης στις Κοινότητες (ARIC) και οι πληροφορίες συλλέχθηκαν από το 1987 και το 1996. Οι πάνω από 2.000 Αφροαμερικανοί στη μελέτη είχαν, κατά μέσο όρο, χαμηλότερα μέσα επίπεδα καλίου στο αίμα τους από τους 9.000 λευκοί της μελέτης, και διπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 2. Η συχνότητα εμφάνισης διαβήτη μεταξύ των συμμετεχόντων στη μελέτη αυξανοταν καθώς τα επίπεδα καλίου ήταν χαμηλότερα. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι οι Αφροαμερικανοί λαμβάνουν λιγότερο κάλιο στη διατροφή τους από τους λευκούς στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι γυναίκες πρέπει να καταναλώνουν περίπου 2.600 mg καλίου την ημέρα και οι άνδρες πρέπει να καταναλώνουν 3.400 mg καλίου την ημέρα. Το σώμα θα χρησιμοποιήσει όλο το κάλιο που χρειάζεται και στη συνέχεια θα αποβάλει το υπόλοιπο στα ούρα. Το κάλιο υπάρχει εκ φύσεως σε φρούτα όπως οι μπανάνες, τα πορτοκάλια, τα ακτινίδια και τα βερύκοκα. τα φυλλώδη λαχανικά όπως το σπανάκι, τα φασόλια, τους ξηρούς καρπούς, στη γλυκοπατάτα.
