Των Dr George Karystianis, Research fellow, UNSW Sydney και Tony Butler, Professor and Program Head, Justice Health Research Program, UNSW Sydney. Πηγή: The Conversation.
Η σπάνια πρόσβαση σε σχεδόν μισό εκατομμύριο αστυνομικές αναφορές για ενδοοικογενειακή βία αποκάλυψε μια κρυφή εικόνα προβλημάτων ψυχικής υγείας σε θύτες και θύματα. Αυτή είναι η πρώτη προσπάθεια των ακαδημαϊκών στον κόσμο να χρησιμοποιήσουν υπολογιστές για να αναλύσουν τα κείμενα τόσων πολλών αστυνομικών αναφορών. Διαφορετικά θα χρειάζονταν χρόνια για να τα διαβάσουν και να τα αναλύσουν οι άνθρωποι. Ως μέρος της πρόσφατα δημοσιευμένης έρευνάς μας, ανακαλύψαμε πολλές περισσότερες αναφορές σε θέματα ψυχικής υγείας σε αυτές τις αστυνομικές αναφορές από ό,τι αναμενόταν.
Έχουμε ήδη χρησιμοποιήσει αυτά τα δεδομένα για να εντοπίσουμε λιγότερο γνωστές ομάδες ευάλωτες στην ενδοοικογενειακή βία, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων με διαταραχή του φάσματος του αυτισμού και σε έρευνα που δεν έχει δημοσιευτεί ακόμη, των ατόμων σε γηροκομεία. Αλλά τα ευρήματά μας θα μπορούσαν επίσης να έχουν άλλες επιπτώσεις για τη δημόσια υγεία, τα θύματα, τους δράστες και την αστυνόμευση.
Η αστυνομία είναι συχνά η πρώτη που παρευρίσκεται σε εκδηλώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Εκτός από λεπτομέρειες όπως τα ονόματα και η ηλικία των ατόμων που εμπλέκονται, η αστυνομία συντάσσει μια αφηγηματική περιγραφή του συμβάντος, συμπεριλαμβανομένων τυχόν παρατηρήσιμων τραυματισμών, πληροφοριών για ναρκωτικά, αλκοόλ και ψυχική υγεία.
Η New South Wales Police Force, στη Νέα Νότια Ουαλία, της Αυστραλίας, μας είπε ότι μόνο το 2017, οι αστυνομικοί παρακολούθησαν 123.330 εκδηλώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Αυτό δίνει κάποια ιδέα για την κλίμακα του προβλήματος και την πρόκληση της ανάγνωσης, επεξεργασίας και συγκέντρωσης των όγκων πληροφοριών που περιέχουν αυτές οι αναφορές. Έτσι, αναπτύξαμε έναν τρόπο ανάλυσης των κειμένων για αυτόματη εξαγωγή ορισμένων πληροφοριών. Αναλύσαμε σχεδόν μισό εκατομμύριο (492.393) αστυνομικά αρχεία ενδοοικογενειακής βίας στη Νέα Νότια Ουαλία, που καλύπτουν μια περίοδο 12 ετών (2005-16). Για να δείξουμε το πλεονέκτημα της αυτόματης επεξεργασίας κειμένου, υπολογίζουμε ότι θα χρειαζόταν ένα άτομο περίπου 160 χρόνια για να διαβάσει και να επεξεργαστεί τις αναφορές. Αυτό βασίζεται σε 14 αναφορές την ημέρα, σε σε 220 ημέρες εργασίας το χρόνο (σε αντίθεση με τους υπολογιστές, οι άνθρωποι κάνουν διακοπές).
Εστιάσαμε σε γεγονότα ενδοοικογενειακής βίας που ανέφεραν έναν μόνο δράστη εναντίον ενός μόνο θύματος (416.441). Μέσα σε αυτά, εντοπίσαμε περισσότερες από 120 διαφορετικές ψυχικές ασθένειες για θύματα και δράστες σε σχεδόν 65.000 εκδηλώσεις ενδοοικογενειακής βίας που διαπιστώθηκαν από την αστυνομία κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Αυτές κυμαίνονταν από γενικές περιγραφές διαταραχών (για παράδειγμα, διαταραχές διάθεσης, αυτοτραυματισμός) έως πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις (για παράδειγμα, προκλητική διαταραχή αντίθεσης, διασπαστική διαταραχή προσωπικότητας) για τα θύματα και τους δράστες.
Η αστυνομία συνέλεξε πληροφορίες για την ψυχική υγεία των θυμάτων και των δραστών από πολλές πηγές, συμπεριλαμβανομένων των φαρμάκων που παρατηρήθηκαν. Συνολικά το 16% των γεγονότων ενδοοικογενειακής βίας που εξετάστηκαν είχαν τουλάχιστον μία αναφορά σε ψυχική ασθένεια είτε για τον δράστη είτε για το θύμα. Σε περισσότερα από τα τρία τέταρτα (76%) αυτών των γεγονότων, η ψυχική ασθένεια αναφέρθηκε μόνο για τον δράστη, το 17% μόνο για το θύμα και το 7% τόσο για το θύμα όσο και για τον δράστη. Συνολικά, οι συναισθηματικές διαταραχές της διάθεσης, οι οποίες περιλαμβάνουν την κατάθλιψη ή τη διπολική διαταραχή, ήταν οι πιο συχνές τόσο στα θύματα όσο και στους θύτες.
Ένα βασικό εύρημα ήταν μια σταθερή αύξηση με την πάροδο του χρόνου στην ενδοοικογενειακή βία που περιλαμβάνει κατάχρηση αλκοόλ σε δράστες ηλικίας 15-64 ετών. Ένα άλλο ήταν ο αριθμός των περιπτώσεων ενδοοικογενειακής βίας με θύματα άνω των 55 ετών που αναφέρεται ότι έχουν άνοια.
Ενώ τα αρχεία περιείχαν πολλές περισσότερες αναφορές για θέματα ψυχικής υγείας από ό,τι θα περιμέναμε, αυτό είναι πιθανώς μια μεγάλη υποεκτίμηση. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η αστυνομία δεν αναζητά συστηματικά πληροφορίες για την κατάσταση της ψυχικής υγείας των ανθρώπων όταν κληθεί για περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας.
Γνωρίζουμε ότι οι αναφορές της αστυνομίας δεν καταγράφουν όλες τις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Πρέπει επίσης να είμαστε προσεκτικοί όταν χρησιμοποιούμε αναφορές ψυχικής υγείας που βασίζονται σε συνεντεύξεις με θύματα, δράστες και τρίτα μέρη που δεν είναι επαγγελματίες ψυχικής υγείας (όπως γονείς). Ωστόσο, οι αναφορές της αστυνομίας βασίζονται σε μια σειρά από πηγές, συμπεριλαμβανομένων των θυμάτων, των δραστών και των μαρτύρων. Εξετάζουν επίσης στοιχεία που βρίσκονται στο σημείο της βίας (όπως φάρμακα και σημάδια χρήσης ναρκωτικών και αλκοόλ). Λόγω ζητημάτων στίγματος, οι άνθρωποι μπορεί να μην αισθάνονται άνετα ή πρόθυμοι να μοιραστούν τα δικά τους προβλήματα ψυχικής υγείας με άλλους, συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας.
Αντί να στιγματίζουμε άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας, η έρευνά μας μπορεί ενδεχομένως να καταρρίψει μύθους σχετικά με την ενδοοικογενειακή βία και την ψυχική υγεία και να αυξήσει την ευαισθητοποίηση σχετικά με την ευπάθεια ορισμένων ομάδων. Για παράδειγμα, η έρευνά μας έχει εντοπίσει ευάλωτες ομάδες που κινδυνεύουν να γίνουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων με διαταραχές του φάσματος του αυτισμού, φροντιστές και άτομα σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα (όπως οίκους ευγηρίας). Δείξαμε ότι τα άτομα με άνοια σε οίκους ευγηρίας είναι μια άλλη ευάλωτη ομάδα όταν πρόκειται για ενδοοικογενειακή βία. Οι δράστες της ενδοοικογενειακής βίας εναντίον ατόμων με διαταραχές του φάσματος του αυτισμού ήταν πιο πιθανό να είναι από την οικογένεια ή οι φροντιστές τους. Και οι πιο συνηθισμένες καταστάσεις στους δράστες ήταν οι αναπτυξιακές διαταραχές και η διανοητική αναπηρία. Για τους μη αυτιστικούς δράστες, η σχιζοφρένεια και η κατάχρηση ουσιών ήταν πιο συχνές.
Από τη σκοπιά της δημόσιας υγείας, αυτές οι πληροφορίες δίνουν επιπλέον πληροφορίες που δεν αποτυπώνονται σε πηγές δεδομένων, όπως οι παρουσιάσεις των τμημάτων έκτακτης ανάγκης, οι οποίες καλύπτουν μόνο τις πιο σοβαρές περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας που καταλήγουν σε σημαντικό σωματικό τραυματισμό. Και τα δεδομένα μας θα μπορούσαν επίσης να βοηθήσουν την αστυνομία να χειριστεί συμβάντα ενδοοικογενειακής βίας όπου η ψυχική υγεία αποτελεί πρόβλημα.
