To 2022 o τηλεοπτικός παρουσιαστής του BBC Jeremy Paxman μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αφού κατέρρευσε σε ένα πάρκο ενώ έβγαζε βόλτα τον σκύλο του. Ένας γιατρός στο τμήμα επειγόντων περιστατικών του είπε, «Νομίζω ότι έχεις Πάρκινσον». Ο γιατρός είχε παρατηρήσει ότι ο Paxman ήταν λιγότερο κινητικός από το συνηθισμένο όταν παρουσίαζε την εκπομπή του. Ένα πρόσωπο που μοιάζει με μάσκα είναι ένα κλασικό σύμπτωμα της νόσου. Φυσικά, η διάγνωση ήταν εντελώς ασυνήθιστη.
Στη νόσο Πάρκινσον, υπάρχει απώλεια μιας χημικής ουσίας στον εγκέφαλο που ονομάζεται ντοπαμίνη, η οποία κάνει τις κινήσεις να είναι μικρότερες και πιο αργές. Στα αρχικά στάδια της νόσου, οι άνθρωποι παρατηρούν ότι το περπάτημά τους επιβραδύνεται και δυσκολεύονται να συμβαδίσουν με τους συντρόφους τους. Μερικές φορές οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αναποδογυρίσουν στο κρεβάτι ή έχουν πρόβλημα με πιο άβολες εργασίες, όπως το να κουμπώνονται. Η ισορροπία και η σταθερότητα μπορεί επίσης να επηρεαστούν, γεγονός που μπορεί να θέσει τα άτομα με την πάθηση σε μεγαλύτερο κίνδυνο πτώσεων, όπως συνέβη με τον Paxman.
Η διάγνωση γίνεται κυρίως μέσω της ακρόασης των συμπτωμάτων που περιγράφει κάποιος. Οι γιατροί πραγματοποιούν επίσης εξετάσεις που αναζητούν αργές και μικρές κινήσεις των χεριών και των ποδιών, τρέμουλο και ακαμψία των μυών. Οι απεικονιστικές σαρώσεις μπορούν να διαδραματίσουν ρόλο βοηθώντας στον αποκλεισμό άλλων δυσκολιών στην κίνηση. Είναι σημαντικό να αποκλειστούν οι αλλαγές στην κίνηση που προκαλούνται από φάρμακα ή από τη σκλήρυνση των αρτηριών του εγκεφάλου που συμβαίνουν καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν.
Τα πρώιμα σημάδια της πάθησης μπορεί να υπάρχουν έως και 20 χρόνια πριν εμφανιστούν τα πρώτα συμπτώματα που αφορούν την κίνηση. Η απώλεια όσφρησης, τα βίαια όνειρα στον ύπνοι (όπως γροθιές, κλωτσιές ή φωνές), το αίσθημα ευαισθησίας και η δυσκοιλιότητα είναι ενδείξεις που, σε συνδυασμό, μπορεί να υποδηλώνουν ότι κάποιος διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξει τη νόσο.
Αν και η απώλεια ντοπαμίνης είναι ο βασικός ένοχος για τη νόσο Πάρκινσον, η σημαντική πρόοδος στην κατανόηση της πάθησης έχει τονίσει τη σημασία άλλων αλλαγών στον εγκέφαλο που επηρεάζουν νευροδιαβιβαστές οι οποίοι δεν σχετίζονται με τις κινήσεις. Αυτά τα λεγόμενα «μη κινητικά χαρακτηριστικά» επηρεάζουν τον ύπνο, τη μνήμη, τη σκέψη, τη διάθεση, την αρτηριακή πίεση και τη λειτουργία της ουροδόχου κύστης και του εντέρου.
Αυτές οι αλλαγές μπορεί να είναι πιο προκλητικές για τα άτομα με νόσο του Πάρκινσον από τα πιο ορατά προβλήματα με την κίνηση. Μερικές από τις μεγαλύτερες δοκιμές φαρμάκων για τη νόσο Πάρκινσον που διεξάγονται σήμερα, στοχεύουν αυτά τα ανησυχητικά συμπτώματα που δεν σχετίζονται με την κίνηση. Δοκιμάζονται φάρμακα για παραισθήσεις, πτώσεις και κατάθλιψη.
Η θεραπεία πρέπει να είναι προσαρμοσμένη
Το ρητό «αν έχεις γνωρίσει ένα άτομο με Πάρκινσον, έχεις γνωρίσει ένα άτομο με Πάρκινσον» αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι η πάθηση επηρεάζει τους ανθρώπους πολύ διαφορετικά. Αυτό σημαίνει ότι οι θεραπείες πρέπει να στοχεύουν προσεκτικά σε ένα άτομο. Μια ενιαία προσέγγιση για τη φροντίδα σημαίνει ότι οι άνθρωποι λαμβάνουν τις ίδιες θεραπείες ανεξάρτητα από την περίστασή τους. Αυτή η προσέγγιση, αν και εφαρμόζεται συχνά, δεν λαμβάνει υπόψη την εμπειρία ενός ατόμου από τη νόσο και τις μοναδικές του ανάγκες.
Η διάγνωση της νόσου μπορεί να προκαλέσει κατανοητή ανησυχία και αβεβαιότητα για το μέλλον, ωστόσο, υπάρχουν πολλές αποτελεσματικές φαρμακευτικές θεραπείες. Η φροντίδα συχνά υποστηρίζεται από εργοθεραπευτές, φυσιοθεραπευτές και ειδικούς νοσοκόμους που μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να ζήσουν ικανοποιητικές ζωές.
Στα περισσότερα άτομα με νόσο Πάρκινσον θα δοθεί λεβοντόπα -ένα φάρμακο που αυξάνει την ντοπαμίνη στον εγκέφαλο. Αλλά υπάρχουν και άλλα φάρμακα που βοηθούν σε προβλήματα κίνησης. Συνήθως διατίθενται σε μορφή χαπιού ή ως έμπλαστρο. Μέχρι πριν από περίπου 10 χρόνια, η θεραπεία συχνά καθυστερούσε έως ότου οι άνθρωποι γίνονταν πολύ ανάπηροι. Η θεραπεία ξεκινά τώρα αμέσως για να διατηρηθεί η ευημερία και η ανεξαρτησία των ανθρώπων.
Σε μεταγενέστερα στάδια της πάθησης, μπορούν να τοποθετηθούν συσκευές που επιτρέπουν την έγχυση φαρμάκων κάτω από το δέρμα. Το φάρμακο μπορεί να εγχυθεί στο έντερο μέσω ιατρικών αντλιών ή μπορεί να χρησιμοποιηθεί ηλεκτρισμός για τη διέγερση των προσβεβλημένων περιοχών του εγκεφάλου χρησιμοποιώντας συσκευές βαθιάς εγκεφαλικής διέγερσης (όπως ένας βηματοδότης για τον εγκέφαλο). Αυτές οι θεραπείες δεν είναι συνηθισμένες, αλλά χρησιμοποιούνται κυρίως για άτομα με μεταγενέστερα στάδια της νόσου.
Αν και επί του παρόντος δεν υπάρχει ίαση για τη νόσο Πάρκινσον, οι ερευνητές συνεχίζουν να εργάζονται για την εξεύρεση θεραπείας που θα επιβραδύνει την εξέλιξη. Υπάρχουν συναρπαστικές εξελίξεις στον ορίζοντα, συμπεριλαμβανομένης της έγκαιρης ανίχνευσης ασθενειών με βάση τις αλλαγές στην οσμή του σώματος. Η επιστήμη προχωρά με ταχείς ρυθμούς και η έγκαιρη αναγνώριση και θεραπεία της πάθησης μπορεί να σημαίνει ότι οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε ένα ολοένα αυξανόμενο φάσμα αποτελεσματικών θεραπειών.
