Έρευνα από τη Σχολή Επιστήμης Αθλητισμού και Άσκησης του Πανεπιστημίου Massey αποκάλυψε ότι η αλλαγή του τι τρώνε οι αθλητές μπορεί πραγματικά να αλλάξει την ικανότητα των μυών τους να καίνε διαφορετικά καύσιμα.
Αυτό το εύρημα θα μπορούσε να βοηθήσει τους καθημερινούς ανθρώπους να βελτιώσουν τη σύσταση του σώματός τους.
Ο διδάκτορας Will O’Connor ερεύνησε εάν ήταν δυνατό να “επιβληθεί μια προσαρμογή” σε αθλητές υπεραντοχής (αυτοί που συμμετέχουν σε αθλητικά γεγονότα διάρκειας τεσσάρων ωρών ή περισσότερο). Αυτή η ικανότητα, που ονομάζεται μεταβολική ευελιξία, είναι η ιδανική για έναν αθλητή επειδή, θεωρητικά, το σώμα του είναι σε θέση να χρησιμοποιεί διαφορετικές πηγές καυσίμου για διαφορετικές εντάσεις άσκησης. Σε γενικές γραμμές, αυτό σημαίνει χρήση λίπους για μεγαλύτερη διάρκεια, λιγότερο έντονη άσκηση και διατήρηση υδατανθράκων για πιο σύντομες περιόδους υψηλής έντασης.
Ως ανταγωνιστικός τριαθλητής, ο O’Connor είχε παρατηρήσει ότι η διάθεσή του, η απόδοση και η σύσταση του σώματός του βελτιώθηκαν όταν περιόριζε την πρόσληψη υδατανθράκων. Επιστημονικά, υπήρχαν ενδείξεις ότι το σώμα αντιστάθμισε τους περιορισμένους υδατάνθρακες στη διατροφή καίγοντας περισσότερα λίπη.
Οι συμμετέχοντες στη μελέτη περιόρισαν την κατανάλωση σε 2 γραμμάρια υδατανθράκων ανά κιλό σωματικού βάρους την ημέρα για τέσσερις εβδομάδες, δίνοντας έμφαση στην κατανάλωση λίπους. Για παράδειγμα, μια τυπική διατροφή αποτελείται από αυγά με μπέικον, περιορισμένα φρούτα, κρέας και μεγάλη ποσότητα λαχανικών.
Στη συνέχεια σε μια δοκιμή κύκλου τεσσάρων ωρών μετρήθηκε η αναλογία οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα που εισπνέεται και εκπνέεται κατά τη διάρκεια της δοκιμής. Αυτό επέτρεψε στον O’Connor να αναλύσει τι χρησιμοποιούσε το σώμα ως πηγή ενέργειας. Διαπίστωσε πως όταν οι αθλητές έκαναν μια διατροφή χαμηλή σε υδατάνθρακες και υψηλή σε λιπαρά, έκαιγαν περισσότερο λίπος κατά τη διάρκεια της άσκησης. Για τους αθλητές, αυτό σήμαινε ότι ήταν πιο μεταβολικά αποτελεσματικοί, είχαν μεγαλύτερη ικανότητα να μεταφέρουν οξυγόνο στους μυς τους και ήταν σε καλύτερη θέση διανοητικά σε ένα αγώνα αντοχής λόγω της διαθεσιμότητας καυσίμων.
«Το σώμα μπορεί να αποθηκεύσει υδατάνθρακες μόνο στο συκώτι ή στους μυς. Εάν το σώμα βασίζεται σε υδατάνθρακες κατά τη διάρκεια της άσκησης, αυτά τα αποθέματα εξαντλούνται γρήγορα και τότε οι αθλητές “χτυπούν τοίχο”», λέει ο O’Connor.
Η έρευνά του άνοιξε επίσης τα όρια ορισμένων από τις προηγούμενες υποθέσεις στην αθλητική επιστήμη. Προηγούμενες εκτιμήσεις για την ικανότητα καύσης λίπους ενός αθλητή κορυφώθηκαν στο 1 γραμμάριο ανά λεπτό, αλλά ο O’Connor είχε μετρήσεις έως και 1,97 γραμμάρια ανά λεπτό.
Αν και το ενδιαφέρον του ήταν για τους ανταγωνιστικούς αθλητές, ο O’Connor λέει ότι τα ευρήματά του είναι χρήσιμα και για τον μέσο άνθρωπο.
«Αυτή η έρευνα δείχνει ότι η αλλαγή της διατροφής σας μπορεί να αλλάξει εντελώς τον τρόπο λειτουργίας του σώματός σας. Μπορείτε να αυξήσετε τη φυσική σας κατάσταση αλλάζοντας τη διατροφή σας. «Παρατηρήσαμε επίσης δραστικές αλλαγές στη σύσταση του σώματος ή στο ποσοστό σωματικού λίπους. Όταν κάνετε δίαιτα υψηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες, ιδιαίτερα εάν τρώτε πολλή ζάχαρη, τα επίπεδα ινσουλίνης μπορεί να αυξηθούν. Η ινσουλίνη κάνει το σώμα να αποθηκεύει λίπος και επίσης, σταματά το σώμα από το να καίει λίπος και το βάζει να ασχολείται με τη ζάχαρη. Αυτό προκαλεί μια “ενεργειακή συντριβή” που βιώνουν οι άνθρωποι και σημαίνει ότι βάζετε περισσότερο λίπος».
Το πιο εκπληκτικό στοιχείο της έρευνας, ωστόσο, ήταν η ικανότητα των αθλητών υψηλής προπόνησης να είναι αρκετά αποτελεσματικοί, ανεξάρτητα από τη δίαιτα που ακολουθούσαν.
«Σίγουρα ήταν καλύτεροι με μια διατροφή χαμηλών υδατανθράκων, φτάνοντας περίπου στο 90% αποτελεσματικότητα, αλλά αυτό που με εξέπληξε ήταν ότι ορισμένοι εξακολουθούσαν να έχουν περίπου 70% αποτελεσματικότητα ακόμη και με διατροφή με κανονικούς υδατάνθρακες, η οποία είναι ακόμα πολύ καλή. Αλλά αυτοί οι τύποι έχουν κάνει μεγάλες ποσότητες προπόνησης αντοχής, κάτι που τους κάνει να αντέχουν. Πραγματικά δείχνει πόσο εκπληκτικό και προσαρμόσιμο είναι το σώμα».
