Σε αντίθεση με τις τρέχουσες διατροφικές συστάσεις, η αργή και σταθερή απώλεια βάρους δεν μειώνει την ποσότητα ή το ρυθμό επαναφοράς βάρους σε σύγκριση με την γρήγορη απώλεια βάρους, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο The Lancet Diabetes & Endocrinology το 2014.
Η μελέτη, με επικεφαλής τον Joseph Proietto και τον Sir Edward Dunlop καθηγητή Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης είχε ως στόχο να εξετάσει εάν η απώλεια βάρους με αργό αρχικό ρυθμό, όπως συνιστάται από τις τρέχουσες κατευθυντήριες οδηγίες παγκοσμίως, έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη μακροπρόθεσμη μείωση βάρους και λιγότερη ανάκτηση βάρους από την απώλεια βάρους με ταχύτερο αρχικό ρυθμό στα παχύσαρκα άτομα.
Η αυστραλιανή δοκιμή περιελάμβανε 200 παχύσαρκους ενήλικες (ΔΜΣ 30–45kg/m²) οι οποίοι τυχαιοποιήθηκαν είτε σε πρόγραμμα ταχείας απώλειας βάρους διάρκειας 12 εβδομάδων σε δίαιτα πολύ χαμηλών θερμίδων, λαμβάνοντας 450–800 θερμίδες την ημέρα, είτε σε ένα πρόγραμμα σταδιακής απώλειας βάρους 36 εβδομάδων. Το πιο αργό πρόγραμμα μείωσε την ενεργειακή πρόσληψη των συμμετεχόντων κατά περίπου 500 θερμίδες την ημέρα σύμφωνα με τις τρέχουσες διατροφικές οδηγίες απώλειας βάρους. Οι συμμετέχοντες που έχασαν περισσότερο από το 12,5% του σωματικού τους βάρους τέθηκαν στη συνέχεια σε δίαιτα διατήρησης του βάρους για 3 χρόνια.
Οι συμμετέχοντες που έχασαν βάρος γρηγορότερα είχαν περισσότερες πιθανότητες να επιτύχουν το στόχο απώλειας βάρους: το 81% των συμμετεχόντων στη γρήγορη ομάδα έχασε πάνω από το 2,5% του σωματικού τους βάρους έναντι 50% στην αργή ομάδα. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο αρχικός ρυθμός απώλειας βάρους δεν επηρέασε την ποσότητα ή το ρυθμό επαναφοράς βάρους σε αυτούς που εισήλθαν στην επόμενη περίοδο διατήρησης βάρους, καθώς παρόμοια ποσά βάρους ανακτήθηκαν μετά από 3 χρόνια από συμμετέχοντες που είχαν χάσει βάρος ανεξαρτήτως προγράμματος. Η ανάκτηση βάρους ήταν περίπου 71% και στις δύο ομάδες μετά από 3 χρόνια.
Σύμφωνα με την Katrina Purcell, διαιτολόγο και πρώτη συγγραφέα της εργασίας από το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, «σε όλο τον κόσμο, οι οδηγίες συνιστούν σταδιακή απώλεια βάρους για τη θεραπεία της παχυσαρκίας, αντανακλώντας την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι η γρήγορη απώλεια βάρους ανακτάται πιο γρήγορα. Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι η επίτευξη στόχου απώλειας βάρους 12,5% είναι πιο πιθανή και η εγκατάλειψη είναι μικρότερη, εάν η απώλεια βάρους γίνει γρήγορα».
Οι συγγραφείς προτείνουν μια σειρά από πιθανές εξηγήσεις για τα ευρήματά τους. Η περιορισμένη πρόσληψη υδατανθράκων από δίαιτες πολύ χαμηλών θερμίδων μπορεί να προάγει μεγαλύτερο κορεσμό και λιγότερη πρόσληψη τροφής προκαλώντας κέτωση. Η γρήγορη απώλεια βάρους μπορεί επίσης να παρακινήσει τους συμμετέχοντες να επιμείνουν στη διατροφή τους και να επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα.
Γράφοντας σε ένα συνδεδεμένο σχόλιο, ο Δρ Corby Martin από το Pennington Biomedical Research Center, ανέφερε: «Η μελέτη δείχνει ότι για την απώλεια βάρους, μια αργή και σταθερή προσέγγιση δεν κερδίζει τον αγώνα. Ο μύθος ότι η ταχεία απώλεια βάρους συνδέεται με ταχεία ανάκτηση βάρους δεν είναι περισσότερο αληθινός από τον μύθο του Αισώπου. Οι κλινικοί γιατροί θα πρέπει να έχουν κατά νου ότι διαφορετικές προσεγγίσεις απώλειας βάρους μπορεί να είναι κατάλληλες για διαφορετικούς ασθενείς στη διαχείριση της κλινικής παχυσαρκίας».
